Fikayo Tomori udzielił wywiadu Champions Journal, oficjalnemu magazynowi Ligi Mistrzów: 

Początki: "Kiedy miałem pięć czy sześć lat, miałem kilku kolegów w moim wieku z południowo-wschodniego Londynu. Pewnego dnia moja mama zebrała inne mamy i powiedziała: Zabierzmy dzieci gdzieś, gdzie będą mogły wyładować swoją energię. W ten sposób trafiliśmy do drużyny lokalnego centrum rekreacyjnego, gdzie strzelałem dużo goli. Potem przeniosłem się do Kent, gdzie trenerzy stwierdzili: Jest dobry, weźcie go do klubu. Na początku grałem w drużynie szkolnej, potem jako siedmiolatek przeniosłem się do Chelsea".

Kanada: "Urodziłem się w Kanadzie, ale przenieśliśmy się do Anglii zanim skończyłem rok. Kanada to jednak część mojej historii. Często tam wracałem, potem jednak doszła piłka nożna, grałem cztery razy w tygodniu, więc było coraz trudniej. Mam tam jednak wielu krewnych i znajomych, którzy obserwują moje poczynania. Dostaję mnóstwo wiadomości. Chciałbym wrócić ich odwiedzić, ale niestety na razie nie mam czasu". 

Nigeryjskie korzenie: "Stamtąd pochodzą moi dziadkowie, rodzice i przyjaciele. Gdy byłem mały, rodzice mówili do mnie w języku joruba, który jest lokalnym językiem. Czuję się bardzo przywiązany do nigeryjskich korzeni - od zwyczajów po jedzenie". 

Pierwsze kroki w Chelsea: "Kiedy jesteś dzieckiem, grasz przede wszystkim dla zabawy i nigdy nie wiesz, jak daleko możesz zajść. Potem z wiekiem przybliżasz się do pierwszej drużyny i zaczynasz brać wszystko bardziej serio. Pobyt w Chelsea na pewno mnie ukształtował. Grałem z wieloma zawodnikami i miałem świetnych trenerów. Dostałem też szansę gry w pierwszej drużynie. To doświadczenie, dzięki któremu jestem dziś w takim, a nie innym miejscu". 

Świadomość sukcesu: "Udało mi się rozpocząć profesjonalną karierę w Brighton, w roku ich awansu do Premier League, ale nie grałem tam zbyt wiele. Kolejny krok to było przejście do drużyny, w której miałbym szansę na regularne występy i to mi się udało w Hull City. Potem poszedłem do Derby County. Wtedy po raz pierwszy pomyślałem: Ok, może naprawdę mogę zrobić karierę. Potem w Chelsea, gdzie rozegrałem 20 meczów w Premier League i Lidze Mistrzów, powiedziałem sobie: Ok, myślę, że jestem w stanie grać na tym poziomie. Ale nie powiem, że już mi się udało, bo cały czas jestem w drodze". 

Pierwszy mecz w LM: "Miałem szczęście zadebiutować z ludźmi, z którymi dorastałem: Tammy Abraham, Mason Mount, Callum Hudson-Odoi i Reece James. Słuchanie hymnu Ligi Mistrzów to był surrealistyczny moment. To był wyjątkowy dzień". 

Wspomnienia związane z Milanem: "Przychodzą mi na myśl występy w Lidze Mistrzów. Niestety, pierwsza rzecz, którą pamiętam, to finał w Stambule. Pamiętam, że oglądałem też finał w Atenach w 2007 roku, kiedy Milan zwyciężał. Było wielu zawodników, których podziwiałem, przede wszystkim Kaká, więc dla mnie to coś fantastycznego, że mogę reprezentować czerwono-czarne barwy, w których występowali tacy piłkarze".

Maldini: "Rozmawiałem z Paolo i powiedział mi, jak według niego mogę poprawić swoją grę w kontekście ustawiania i rozgrywania. Posiadanie takiego wzorca, od którego można się uczyć i czerpać rady, to coś, czego nie da się kupić. W dodatku, fakt, że mnie obserwuje, to dla mnie z pewnością dodatkowa motywacja". 

Anglicy w Milanie: "Kiedy dołączyłem, ludzie opowiadali mi o zawodnikach, którzy kiedyś tu występowali. I nie były to byle jakie nazwiska. To byli piłkarze, którzy mają swoje miejsce w historii angielskiej piłki. Tak jak oni, ja też chcę osiągnąć tutaj coś wielkiego". 

Abraham i Smalling: "Tammy to mój przyjaciel z dzieciństwa. Razem dorastaliśmy i ciągle razem lądujemy mniej więcej w tym samym miejscu, więc rozmawiamy praktycznie codziennie, bo bardzo się przyjaźnimy. To, że też jest we Włoszech i możemy razem przeżywać to doświadczenie, to coś fantastycznego. Chrisa niestety nie poznałem, ale jeśli będzie okazja, to na pewno zamienimy parę słów". 

Pilnowanie Ibry na treningu: "Jest bardzo trudne! Jest bardzo silny i inteligentny. Nawet jako 40-latek potrafi się bardzo szybko zaadaptować i wciąż jest bardzo nieprzyjemnym dla obrońcy zawodnikiem. To coś niesamowitego, kiedy możesz mierzyć się z kimś takim, kto tyle lat gra na wysokim poziomie. I na pewno lepiej mieć go we własnej drużynie niż przeciwko, bo to urodzony zwycięzca. Stara się kierować grupą i podnosić poprzeczkę. Jego obecność to na pewno duży plus". 

Mediolan: "Trochę spacerowałem, ale przez covid i napięty grafik nie pozwiedzałem jeszcze zbyt wiele. Lubię Mediolan i mam nadzieję, że będę mógł lepiej poznać miasto". 

Wyjazd za granicę: "Zawsze chciałem spróbować życia w innym kraju - od kultury po inny typ piłki. Kiedy Milan do mnie zadzwonił, byłem w szoku. Europejski kolos chce właśnie mnie! To było decydujące w dokonaniu wyboru". 

Nauka języka: "Jest ok. Coraz więcej rozumiem. Kiedy trener Poli przemawia na odprawach, rozumiem prawie wszystko, ale muszę jeszcze pracować. Powiedzieć coś po włosku? Vivo a Milano. Sono felice di giocare per il Milan. Spero di fare una buona stagione. [Mieszkam w Mediolanie. Jestem szczęśliwy, że gram w Milanie. Mam nadzieję, że rozegram dobry sezon]".

Różnice między Mediolanem a Londynem: "Wychowałem się w stolicy, więc mogę powiedzieć, że jest szybka i chaotyczna. Wydaje się, jakby wszystkim się spieszyło. W Mediolanie wszystko dzieje się wolniej, a życie jest łatwiejsze. To mi odpowiada, bo jestem spokojnym człowiekiem. No i oczywiście pogoda jest lepsza". 

Pobyt w Milanie: "Kiedy podpisałem kontrakt i po raz pierwszy niosłem torbę z logo Milanu, pomyślałem: Wow, jestem tutaj, to wszystko prawda! Mój ojciec oglądał piłkę w latach 80-tych i 90-tych, kiedy Milan wygrywał Puchary Mistrzów i był najlepszą drużyną na świecie. Dla niego to coś niesamowitego. Jestem naprawdę, naprawdę szczęśliwy i wdzięczny, że mogę tu być. Gdyby nie daj Boże coś mi się stało i musiałbym dzisiaj zakończyć karierę, mógłbym powiedzieć: Tak, grałem w Chelsea, w Milanie i w reprezentacji Anglii. Szaleństwo na samą myśl".