Zlatan Ibrahimović udzielił obszernego wywiadu dziennikarzowi Il Corriere della Sera, Aldo Cazzullo, przy okazji kampanii promocyjnej nowej książki Szweda, zatytułowanej "Adrenalina" (w Polsce ukaże się w przyszłym roku nakładem wydawnictwa SQN). Oto, co miał do powiedzenia napastnik Milanu:

Zlatan, w jakim języku myślisz?
Zależy. Na boisku - nigdy po szwedzku. To zbyt delikatny język, a na boisku potrzeba agresji. Dlatego myślę po słowiańsku. Czasami po angielsku lub po włosku, ale w rodzinie robimy wszystko na szwedzką modłę.

Na przykład?
Zdejmujemy buty przed wejściem do domu, chodzimy w skarpetach. Nie mamy służby, oprócz pani sprzątającej, całą resztą zajmujemy się sami.

Czujesz się Szwedem?
Jestem Szwedem, ale też mieszanką. Moja matka jest Chorwatką i katoliczką, mój ojciec - Bośniakiem i muzułmaninem, większość kariery spędziłem we Włoszech...

Wierzysz w Boga?
Nie. Wierzę tylko w siebie.

Nie wierzysz też w życie po śmierci?
Nie. Życie jest jedno - to tutaj. Kiedy nie żyjesz, to nie żyjesz. Nie wiem nawet, czy chcę mieć pogrzeb i grób - miejsce wywołujące cierpienie tych, którzy mnie kochali.

Jesteś przesądny?
Nie. Nie lubię, kiedy ktoś mi życzy powodzenia. Nie potrzebuję tego. To ja decyduję o tym, jak mi pójdzie.

Jakie jest twoje pierwsze wspomnienie?
Jugosławia. Zabierali mnie tam jako dziecko, samochodem, pociągiem. Panował jeszcze komunizm. Inny świat.

Jakim byłeś dzieckiem?
Dzieckiem, które zawsze cierpiało. Zaraz po moim urodzeniu, pielęgniarka upuściła mnie z wysokości metra. Całe życie cierpiałem. W szkole byłem inny. Wszyscy mieli blond włosy, jasne oczy i drobne nosy, ja - ciemny, brunet, wielki nos. Mówiłem inaczej niż reszta, ruszałem się inaczej niż reszta. Rodzice moich kolegów napisali petycję, aby mnie wyrzucić z drużyny. Zawsze byłem znienawidzony i na początku źle na to reagowałem.

Rozdając ciosy?
Izolując się. Potem nauczyłem się przekształcać cierpienie, a także nienawiść w siłę. Paliwo. Kiedy jestem szczęśliwy, gram dobrze. Ale kiedy jestem zdenerwowany, zraniony, cierpiący, gram lepiej. Czerpię energię ze stadionu, który mnie wspiera, ale jeszcze większą z tego, który mnie nienawidzi.

Wołają na ciebie "cygan".
Ostatnio zdarzyło się to w Rzymie. Z powodu tego, że świętowałem gola. 50 tysięcy osób krzyczało "cygan", a sędzia mnie dał żółtą kartkę.

Włochy to rasistowski kraj?
Rasizm jest wszędzie. Również w Szwecji.

Jakie były twoje relacje z dziewczynami?
Byłem bardzo nieśmiały. Przed pierwszą randką zapisywałem sobie wszystko, co chcę powiedzieć. Kiedy dziewczyna mówiła o czymś innym, ja zadawałem pytanie z kartki. Żenada. Z wieloma sprawami byłem w tyle za rówieśnikami.

Kiedy pierwszy raz się z kimś kochałeś? 
Jako siedemnastolatek. Bo w wieku siedemnastu lat po raz pierwszy opuściłem getto w Malmoe i zacząłem jeździć do centrum. Dopiero wtedy poznałem Szwedki takie, jak wy je sobie wyobrażacie. Blondynki, wyzwolone. W getcie dziewczyny miały krótkie włosy i chusty.

Od dwudziestu lat jesteś z tą samą kobietą, Heleną. W czym tkwi sekret?
W cierpliwości. I równowadze, którą osiągnąłem dzięki Helenie. Jest ode mnie dziesięć lat starsza, zawsze była dojrzalsza. Potem urodzili się Maximilian i Vincent.

Który gol najbardziej cię ucieszył?
Chyba przewrotka z 30-tu metrów w meczu reprezentacji z Anglią. Anglicy zawsze mną gardzili, mówili, że przeciw nim nigdy nie strzelam...

Powiedziałeś też kiedyś w czasach gry dla PSG, że Francja to gówniany kraj.
Marine Le Pen chciała mnie wtedy wyrzucić. Obawiałem się reakcji ulicy na drugi dzień. Tymczasem Francuzi podchodzili do mnie z gratulacjami. "Ibra, masz rację, to naprawdę gówniany kraj!"

Bardziej cieszyłeś się z gola przeciwko Anglii czy z narodzin Maximiliana i Vincenta?
Nie ma porównania. Narodziny dziecka to najważniejsze, co może się zdarzyć. Życie, które powstaje dzięki tobie. Pamiętam moment, kiedy urodził się Maxi. Wziąłem go na ręce i położyłem na swojej piersi. Pamiętam jak Vincent ze Sztokholmu dzwonił i mówił: "Tato, tęsknię". Nóż w serce. Chciałem wszystko rzucić, nawet Milan, i wracać do niego.

To prawda, że twoi synowie nienawidzili piłki?
Chodziłem z nimi pokopać. Jeden płakał, drugi gapił się na ptaki na drzewie. Teraz obaj grają w piłkę. Na testy zapisali się pod nazwiskiem matki, Seger. Zostali przyjęci. Maxi wybrał nazwisko Ibrahimović. Vincent musi jeszcze podjąć decyzję.

Jak zapamiętałeś wojnę w Jugosławii?
Mój ojciec bardzo cierpiał z tego powodu. Codziennie dostawał wiadomość o śmierci kogoś, kogo znał. Pomagał uchodźcom. Ale też starał się mnie od tego odciąć. Zawsze próbował mnie chronić. Kiedy w Szwecji umarła jego siostra, nie pozwolił mi wejść do kostnicy. Ale kiedy na białaczkę zmarł mój brat, Sapko, to byłem przy nim. I on czekał na mnie. Przestał oddychać, gdy stałem obok. Pochowaliśmy go w obrządku muzułmańskim. Ojciec nie uronił ani jednej łzy. Następnego dnia poszedł na cmentarz i płakał od rana do wieczora. Sam.

W "Adrenalinie", wspaniałej książce, którą napisałeś z Luigim Garlando, opowiedziałeś jak złapano cię na kradzieży w centrum handlowym.
Moi koledzy mieli markowe ubrania, ja - dres klubowy. Nie miałem skarpetek, tylko skarpety do gry, więc się ze mnie śmiali. Musiałem jakoś sobie radzić. Tamtego razu mnie złapali. Byłem z moim czarnoskórym przyjacielem. Zadzwonili do jego ojca. Mojego na szczęście nie zastali. Napisali do niego pismo. Codziennie rano wstawałem o świcie, żeby sprawdzić pocztę. Znalazłem list jako pierwszy i go podarłem. Inaczej bym mnie tu teraz nie było. Mój ojciec w kwestii dyscypliny był bardzo surowy.

Bardzo się zmieniłeś.
Nie miałem dziewczyny nie tylko dlatego, że byłem nieśmiały, ale także dlatego że byłem zakochany w sobie. W czasie meczu próbowałem się popisywać, bo moje ego było większe niż ego wszystkich Szwedów razem wziętych. Zmieniłem się we Włoszech. Powiedziałem do Heleny: "Chodź, spróbujmy. Pojedź ze mną do Turynu. Zobaczymy, czy zadziała". Zadziałało.

Na boisku, kto cię zmienił?
Capello nauczył mnie skupienia na zdobywanie bramek. I cały czas mną poniewierał. Bardzo twardy człowiek. Pierwszego dnia, po konferencji prasowej, świętowaniu i całej reszcie, wchodzę do szatni i cały napompowany mówię: "Dzień dobry, trenerze". On czytał "La Gazzetta dello Sport". Nie odłożył jej. Stałem tam 15 minut z gazetą przed nosem. Potem Capello wstaje, odkłada gazetę i odchodzi bez słowa. Jakby mnie tam nie było.

W książce dobrze mówisz o Moggim.
Dla mnie to był top.

Ale przez niego Juve straciło dwa mistrzostwa. 
Wywalczyliśmy tamte mistrzostwa  i nikt nie może nam tego odebrać. Nikt nie może skasować potu, zmęczenia, cierpienia, kontuzji, goli. Dlatego, jeśli ktoś mówi, że zdobyłem w karierze jedenaście mistrzostw, to go poprawiam: trzynaście. Moggi był człowiekiem, który onieśmielał, choć nie mnie. Podobnie Berlusconi.

Co myślisz o Berlusconim?
Szalenie sympatyczny człowiek. Pewnej niedzieli siedziałem na trybunach San Siro. Kazał mi usiąść obok, a po chwili mówi: "Ibra, czy mógłbyś się przesunąć o jedno miejsce? Zaraz tu przyjdzie bardzo ważna osoba". Przesiadam się, a razem ze mną Galliani. Myślę sobie, że pewnie zaraz pojawi się jakiś polityk. Tymczasem zjawia się bardzo piękna kobieta, na niebotycznych obcasach. Berlusconi puszcza do mnie oczko. Bardzo ważna osoba...  Może dla niego faktycznie tak było.

Twój udział w Sanremo to był sukces. 
Denerwowałem się. Amadeus [znany włoski prezenter - red.] pozwolił mi być sobą. "Co mam robić?" - pytałem go. A on: "Bądź Zlatanem. Ty prowadzisz, ja idę za tobą".

Śpiewałeś z Mihajloviciem, którego kiedyś uderzyłeś głową na boisku.
Sinisa prowokował mnie cały mecz, mówiąc okropne rzeczy po serbsko-chorwacku i ja dałem się w to wciągnąć. Teraz mówi do mnie "bato" - mój chłopcze. Kiedy zachorował na to samo, co mój brat Sapko, prawie przeniosłem się do Bolonii. Dla niego. Mihajlović na boisku był okropny, tak samo jak Ballack, inny zawodowy prowokator. Ale robił to, by dać przewagę swojej drużynie. Nie jak Materazzi.

A Materazzi był jaki?
Faulował od tyłu, żeby zrobić krzywdę. A my piłkarze od razu wiemy, kiedy ktoś chce cię skrzywdzić, a kiedy po prostu gra ostro, jak Chiellini, jak Stam, jak Maldini...

Paolo Maldini - wspaniały człowiek, jasna postać włoskiego sportu...
Paolo Maldini był bardzo ostry. Jeśli chciałby cię skrzywdzić, to wiedziałby jak. Ale unikał tego, bo właściwie dozował agresję na użytek drużyny.

A Materazzi?
Miałem z nim na pieńku od lat. Wyrównałem rachunek w derbach. On podnosi nogę, ja skaczę, robię unik i uderzam go łokciem w skroń. Pippo Inzaghi skomentował: "Najpiękniejsze derby w moim życiu. 1-0, gol Ibry, Materazzi w szpitalu". Oczywiście żartował.

W książce piszesz o Inzaghim, że myślał tylko o strzelaniu.
A to mało? Pippo mówił do mnie: "Ibra, ty rób, co chcesz - drybluj, biegaj, wrzucaj. Ja stoję pod bramką". Strzelanie goli to jedyna rzecz, którą potrafił. Jak Trezeguet. Ale między napastnikiem rodem z cyrku a napastnikiem, który po prostu strzela, wybieram tego drugiego.

Co się wydarzyło między tobą a Lukaku?
Derby w Pucharze Włoch. On najpierw kłócił się z Romagnolim, potem z Saelemaekersem. Zainterweniowałem, żeby bronić kolegów i wtedy Lukaku zaatakował mnie, wyskakując z prywatą. Można się zszokować. A przecież byliśmy kolegami w Manchesterze.

A ty proponowałeś mu zakład: 50 funtów za każde złe przyjęcie...
To miał być sposób na poprawę jego umiejętności [śmiech].  Ale on nie przystał na ten zakład. Lukaku ma wielkie ego, jest przekonany, że jest wielkim mistrzem i naprawdę jest silny. Ale ja wychowałem się w getcie w Malmoe i kiedy ktoś mi podskakuje, to go ustawiam. Więc uderzyłem w jego czuły punkt: rytuały jego mamy. I on stracił kontrolę. Choć naszły mnie potem straszne wątpliwości...

Jakie?
Przegraliśmy tamte derby, a ja zostałem usunięty z boiska. Potem doznałem kontuzji. Wydarzyło się wiele niepomyślnych rzeczy. Kto wie, czy Lukaku naprawdę nie zastosował jakiegoś rytuału? Poprosiłem więc moich wierzących przyjaciół, aby się za mnie pomodlili. Muszę wyrównać rachunki także z nim. Mam nadzieję, że szybko się spotkamy.  

Na ulicy?
Ależ skąd, takie sprawy załatwia się na boisku. Ja nie czuję do nikogo nienawiści, tym bardziej nie wobec Lukaku. Nienawiść to bardzo wyczerpujące uczucie.

Co myślisz o śledztwie w sprawie Juventusu?
To dopiero początek, za wcześnie na ocenę. Mogę powiedzieć, że w kwestii podatków, sprawozdań, pieniędzy jestem bardzo uważny. Dobrze płacę ludziom, którzy się tym dla mnie zajmują. 

Agenci sportowi mają zbyt wielką władzę?
Nie. Agenci chronią piłkarzy.

Na temat Mino Raioli, twojego agenta, toczy się wiele dyskusji. Ty określasz go mianem "przyjaciela, brata, ojca". 
Opowiem jeden epizod. W Manchesterze doznałem urazu kolana. Zszedłem z boiska na własnych nogach, odmówiłem przyjęcia leków przeciwbólowych, myślałem, że to nic takiego. Tymczasem miałem więzadło w strzępach, oderwały się ścięgna, mięśnie. Słowem - katastrofa. Mino zaczął odbierać telefony od sępów.

Od kogo?
Chirurgów, włoskich i nie tylko, którzy chcieli mnie operować. Analizujemy sytuację i dowiadujemy się, że najlepszy na świecie jest niejaki Freddie Fu, amerykański lekarz pochodzący z Hongkongu, który pracuje w Pittsburghu. Na wizytę u niego czeka się jednak miesiącami. Kilka dni później dzwoni do mnie Mino: "Ibra, pakuj walizki, lecimy do Pittsburgha". Lądujemy o 4:00 rano i od razu jedziemy do szpitala. Legendarny profesor Freddie Fu czekał na nas przy wejściu razem ze swoim sztabem. O 4:00 rano.  

Messi czy Ronaldo?
Obaj są bardzo mocni. Wskazałbym Messiego, bo graliśmy razem.

Jakie mieliście relacje?
Profesjonalne. Leo żyje dla piłki. Ale "Złota Piłka" w tym roku należała się Lewandowskiemu.

A z Guardiolą?
Nigdy mnie nie rozumiał. Chciał zaplanować każdy mój ruch. Robiłem coś instynktownie, a potem myślałem o tym, czego chciał Guardiola i zmieniałem. Przez to myślałem dwa razy dłużej. Guardiola nie lubi zawodników z mocną osobowością. Stałem się problemem, a jako że on nie umiał tego rozwiązać, to ja rozwiązałem to swoim odejściem. 

Z Allegrim też się ścieraliście w Milanie.
Przegraliśmy 0-3 z Arsenalem, a on był cały zadowolony. To prawda, że przeszliśmy do kolejnej rundy, ale nie było się z czego cieszyć i chciałem mu to uświadomić.  

Co odpowiedział Allegri?
"Ibra, ty myśl o sobie, bo gówno grałeś". Odparłem na to, że on też gówno pokazał. Ze strachu postawił w bramce dwóch bramkarzy... Allegri świetnie zarządza szatnią, ale powinien mieć więcej odwagi, pójść do Realu Madryt, sprawdzić się za granicą. Tymczasem wybrał wygodną opcję. 

Dlaczego nigdy nie witasz się z trenerami rywali przed meczem?
Bo jestem zbyt skoncentrowany. To prawda, nie robię tego, nawet z Mourinho, którego bardzo lubię. Tylko raz przywitałem się z Mihajloviciem, kiedy był chory.

Najlepszy piłkarz w historii?
Ronaldo Fenomeno. Naśladowałem go jako dziecko. 

A Maradona?
Maradona to mit. Po obejrzeniu filmu dokumentalnego na jego temat, zdecydowałem się, że chce dołączyć do Napoli, żeby osiągnąć to, co Diego - wygrać scudetto.

Byłeś wtedy w Los Angeles.
Zmęczyłem się Ameryką. Chciałem zakończyć karierę. Mino powiedział: "Oszalałeś? Musisz wrócić do Włoch". Z Napoli byliśmy dogadani, ale potem De Laurentiis wyrzucił Ancelottiego. Zapytałem więc Mino, którą drużynę w ciężkiej sytuacji mogę odmienić. Odpowiedział: "Wczoraj Milan przegrał 0-5 w Bergamo". "Zatem postanowione" - mówię - "Idziemy do Milanu". To klub, który znam i miasto, które lubię. 

I odmieniłeś Milan.
Na początku na treningach nikt nie biegał. Skonfrontowałem się z wszystkimi po kolei - na forum całego zespołu, nie na zapleczu. Na treningu trzeba harować do upadłego. Jeśli ja biegam, jeśli ćwiczę do upadłego, mój kolega będzie biegał i walczył do upadłego za mnie. Wszyscy to zrozumieli oprócz jednej osoby.

Kogo?
Leao na początku nie chciał się ze mną zgodzić. Sam jednak do tego doszedł. W efekcie zrobił wielkie postępy.

Piszesz jednak, że nie chodzisz na kolacje z kolegami z zespołu. Dlaczego?
Zawstydzałbym ich. Jestem liderem. Źle by się czuli. To poświęcenie, którego dla nich dokonuję. 

To prawda, że poradziłeś Mbappe, żeby odszedł z PSG?
Prawda. Mbappe potrzebuje bardziej poukładanego otoczenia. Takiego jak w Realu Madryt. Potem jednak powiedziałem prezesowi PSG, żeby go nie sprzedawał. 

Wygwizdywanie Donnarummy jest słuszne czy nie?
Gigio to wspaniały bramkarz. Gdyby mu dali tyle, ile chciał, zostałby w Milanie. Teraz musi podnieść larum, żeby grać w pierwszym składzie PSG. Nie ma opcji, że piłkarze południowo-amerykańscy narzucą tego drugiego. Gigio jest silniejszy.

Jak było na imprezie z okazji twojej 40-tki?
Wzruszyłem się. Nie lubię przyjęć-niespodzianek, ale Helena i tak je zorganizowała. Przyszli ludzie, których dawno nie widziałem. Pogba, Verratti, Ambrosini, Abate, Cassano, Galliani, Moggi, Zambrotta, Dacourt, Oddo, Sirigu, Kulusevski... Także ludzie, których źle traktowałem na boisku.

Gattuso też?
Oczywiście. Z Rino motywowaliśmy się nawzajem. On przezywał mnie "ohydnym Słowianinem", jak wrzucałem go głową w dół do kosza na śmieci. 

Co zrobić, by grać w piłkę do 40-tki?
Dostosowując grę do możliwości ciała. Ucząc się wyczuwać właściwy moment. Dozując sprinty. Robiąc za ścianę dla innych.

Niczego się nie boisz?
Przyszłość trochę mnie martwi. Wraz z 40-tką przyszło trochę lęku. 

Zostaniesz trenerem?
Nie wiem, to takie stresujące... Będę robił coś, co będzie w stanie dać mi adrenalinę. Ale dopóki czuję się na siłach, będę napastnikiem. Chcę grać o scudetto do ostatniej kolejki. I pojechać na Mundial do Kataru.

Ibra, z bliska wydajesz się miły.
Rozczarowałem cię?

Trochę.
Jestem miły, bo gadamy od godziny. Gdybyśmy się spotkali na boisku, to rozniósłbym cię na strzępy.