W zeszłym tygodniu, jeszcze przed meczem z Juventusem, trener Milanu Vincenzo Montella udzielił interesującego wywiadu dziennikowi La Gazzetta dello Sport, którego treść prezentujemy poniżej:
 

Max Allegri spogląda na pana podejrzliwie: Milan przed czwartym w tym sezonie spotkaniem zdołał już dwa razy pokonać Juventus [wywiad przeprowadzono przed meczem – przyp. red]. Czy wciąż jest skazany na pożarcie?

„Na pewno już nas nie lekceważą, ale o tym, jak trudno pokonać Juve, świadczy ich passa w lidze. To będzie kluczowy mecz. Decydujące czynniki to podejście, właściwa interpretacja gry i waleczność, która z naszej strony musi być powyżej przeciętnej. Przeciwko Juventusowi zanotowaliśmy dwa najpiękniejsze momenty w tym sezonie: zwycięstwo w Dosze i w meczu ligowym. Tym razem wynik będzie jeszcze ważniejszy dla układu w tabeli”.

Cuadrado, którego wypromował pan we Florencji, na pewno jest panu wdzięczny, ale nie zagra z powodu dyskwalifikacji. Z pięciu gwiazd w ataku pozostały „tylko” cztery: Dybala, Higuain, Mandzukić, Pjanić. Czuje pan ulgę?

„Kiedy masz graczy ofensywnych, którzy w dodatku poświęcają się w obronie, to rywal ma jeszcze trudniejsze zadanie. Oni zwiększyli ilość ofensywnych graczy, ale zachowali ten sam balans. Allegri zaskoczył mnie brawurą i odwagą. Jeśli wziąć pod uwagę, że nie ma dodatkowych alternatyw, poza Pjacą, nowy system gry może się wydać trochę przesadzony. Bez Cuadrado mógłbym się spodziewać jednego napastnika mniej i podwojenia boku obrony na jednej ze stron”.

Montella kontra Juventus to długa historia potyczek. Czy w przyszłości zdecydowałby się pan ich trenować?

„Profesjonalista na początku kariery nie powinien niczego wykluczać, więc obiektywnie czemu nie? Może trenowanie Lazio byłoby trudniejsze, zważywszy, że w Rzymie mam dom po drugiej stronie miasta... Kiedy miałem 17 lat, mówiło się, że Juve jest mną zainteresowane. Byłem młodym, obiecującym graczem. Potem doznałem kontuzji i skończyło się na tym, że przestali się mną bardziej konkretnie interesować”.

Milan zrobił więcej: zainteresował się i zatrudnił. Czy zamierza pan się odwdzięczyć się długim zwycięskim cyklem?

„Chciałbym bardzo. Najważniejsza jest możliwość wspólnego rozwoju. Chciałbym pomóc drużynie wznieść się na wyższy poziom i znów wygrywać. Wszystko zależy od tego, czy mamy wspólne cele i czy jesteśmy otwarci na zmiany. To nie jest kwestia pozostania na rok, trzy, pięć, dziesięć, ani otwierania czy zamykania cykli. To tylko teoria. Jeśli jest wspólnota intencji, możesz ciągle startować od nowa. W Fiorentinie miałem kontrakt, ja i rodzina czuliśmy się świetnie, ale poczułem, że nadeszła chwila, aby się zatrzymać”.

W Milanie celem wszystkich jest powrót do Europy. Jeśli się uda, to sezon zostanie uznany za udany, w przeciwnym razie znów trzeba będzie wszystko przebudować. Zgadza się pan z tym streszczeniem?

„Nie, to zbytnie uproszczenie. Wokół wyników kręci się wiele, ale nie wszystko. Aby dokonać sprawiedliwej oceny, trzeba według mnie wziąć pod uwagę więcej czynników, które nie będą tylko sprowadzone do zajęcia przykładowo szóstego czy siódmego miejsca w lidze. Moja ocena już jest pozytywna, jestem zadowolony z rozwoju i zachowania drużyny”.

Liga Mistrzów to cel, który należy już odłożyć na bok?

„Trudno będzie odrobić tyle pozycji, ale zawsze trzeba być ambitnym. Gdyby tak na Juventus Stadium...”

Wcześniej jeszcze nadejdzie inny werdykt: Montella przedłuży kontrakt z chińskim Milanem?

„To zależy od klub. Każdy robi to, co do niego należy. Tego pytania jeszcze mi nie zadano. Gdyby tak się stało, chciałbym dać odpowiedź wiedząc wcześniej, jakie są cele drużyny, jak oceniana jest siła kadry zespołu i jakie są wymagania wobec mnie”.

Gdyby został Berlusconi - z niezachwianą wiarą w swoje idee - czułby się pan zagrożony?

„Tak szczerze, to sądzę, że prezes mnie ceni. I już mówiłem, że zawsze będę wdzięczny, iż uczynił mnie trenerem drużyny, której kibicuję. On zna się na piłce, rozmowa z nim to przyjemność, słucham jego sugestii, choć czasem nie idą w parze z moją wizją. Zdarza się, że nie trzeba mieć pełnej kontroli nad wszystkim, aby wygrywać. Jeśli ją masz, a potem nie osiągasz celu, to trafia ona w ciebie jak bumerang. Może on chciałby Suso jako drugiego napastnika, albo De Sciglio na środku, ale ogólnie to mamy wiele wspólnych idei. Wiem, gdzie moje miejsce i nie chodzę do Berlusconiego. Codziennie kontaktuję się z Gallianim, który jest świetnym dyrektorem i na którego żaden trener nigdy nie narzekał. Przypuszczam więc, że to nie przypadek”.

Ostatni telefon od Silvio?

„Kiedyś dzwonił do mnie częściej, teraz rzadziej. Ale mój szacunek się nie zmienił, choć w ostatnich tygodniach nie rozmawialiśmy”.

Z Chińczykami mógłby pan liczyć na topowych graczy. Marzy pan o Fabregasie?

„Technicznie jest bardzo dobry, ale gdybym miał 150 mln, to kupiłbym jeszcze raz moich graczy, którym wszystko zawdzięczam. Każdy był na swój sposób pożyteczny i jest to dla mnie powód do satysfakcji. Czasami musieliśmy się obywać bez kontuzjowanych pięciu graczy reprezentacji Włoch, ale ich zastępcy zawsze dawali sobie radę. Dla mnie oni są najlepsi na świecie, a poza tym... musimy dokończyć ligę”.

Z Berlusconim projekt młodego włoskiego zespołu miałby swoją kontynuację?

„Najważniejsze to znać oczekiwania i razem przeanalizować, co oferuje rynek. Można zrobić wiele dobrego także nie mając wielkiego budżetu, pozyskując wszechstronnych i pasujących do drużyny piłkarzy”.

Tymczasem wciąż trwa oczekiwanie. Jakby pan nazwał tę całą historię z closingiem?

„Opening. Ale żarty na bok. W klubie wszystko działa, więc nie mamy żadnego alibi. Każdy pracuje z oddaniem dla drużyny: zarząd, sekretariat, biuro prasowe, magazyn, ogrodnicy, kuchnia. Nie ma żadnego elementu, który mógłby się nie podobać albo szwankować”.

Tego się pan spodziewał?

„Organizacja jest tak doskonała, jak zawsze sobie wyobrażałem. Daje się odczuć mentalność kogoś, kto ma wielką historię i zawsze myśli o wielkich rzeczach, abstrahując od ostatnich mało prestiżowych wyników. Znalazłem tutaj rodzinę, w której jest wiele dobrych dusz gotowych cię wesprzeć. Starałem się spojrzeć na wszystko nieco z dystansu, żeby pojąć strukturę i sposób myślenia ludzi w klubie. Najbardziej krytyczny punkt dotyczył odbudowania u piłkarzy wiary w siebie. Choć trzeba przyznać, że Mihajlović zrobił świetną robotę. Gdyby został, może trenowałbym teraz drużynę grającą w europejskich pucharach”.

Jak chciałby pan zostać zapamiętany?

„Stop. Nie lubię przypisywać sobie zasług ani być chwalony Nie daję sobie ocen, od innych wystarczy mi dostateczny, czyli maksimum, na co mogłem liczyć w szkole”.

Gdyby Milan wyprzedził Inter, ocena byłaby wyższa?

„Zameldować się choćby jeden punkt nad Interem, który dokonał wielkich inwestycji, to byłaby przyjemność. Ale nie oceniam siebie w odniesieniu do innych, tylko w kontekście tego, ile sam jestem w stanie osiągnąć z moją drużyną. Życzyłbym sobie co najwyżej, aby derby jak najszybciej znów były rozgrywane między drużynami na szczycie tabeli. Mamy więcej rywali w drodze do europejskich pucharów. Atalanta też będzie walczyć do końca”.

A propos ocen: co drużyna myśli na pana temat?

„Mogliby nawet powiedzieć, że nie znam się zbytnio na piłce, ale nigdy że jestem hipokrytą albo fałszywym człowiekiem. To byłoby dla mnie przykre. Zawsze jestem uczciwy, nawet jeśli zdarzy mi się powiedzieć jakieś kłamstwo, rozumiane jako kłamstwo w dobrej wierze. Czasami można skłamać nie będąc przy tym oszustem”.

Z Bakką wyjaśniliście sobie wszystkie nieporozumienia?

„Trzeba by jego zapytać. Zwykle kiedy schodził rozzłoszczony, to miał pretensje głównie do siebie samego. Poza tym zabrał nas wszystkich na kolację...”

Ten sam rytuał powtórzyliście po meczu z Fiorentiną na pana zaproszenie i niedawno na koszt dyrektora sportowego Rocco Maiorino.

„Jako piłkarz nie lubiłem wspólnych kolacji z drużyną. Miałem dość kolegów, których widywałem codziennie... Poza tym każdy ma swoją rodzinę czy przyjaciół. Ale jeśli nie jest to przymus, jak w naszym wypadku, to jest sympatycznie”.

Kto z dwójki Donnarumma – Locatelli bardziej pana zaskoczył?

„Gigio jest najbardziej dojrzały. Locatelli jak dotąd spisywał się doskonale, zważywszy na wiek i rolę na boisku. Lekki spadek formy jest zupełnie naturalny. Najważniejsze, żeby to nie zachwiało jego wiary we własne umiejętności. Produktywność czasem się zwiększa, nawet gdy nikt nie wychwala cię za każde zagranie. Manuel potrafi zachować równowagę, w przyszłości mógłby też zagrać jakoś środkowy w trójce obrońców. Calabria też włoży swój wkład. Wszystkie zwycięskie drużyny w historii mogły liczyć na grupę piłkarzy wywodzących się z sektora młodzieżowego. Może także z tego powodu kibice zawsze nas wspierali. Wśród innych młodych widzę Romagnoliego, który robi postępy w swoim 'zawodzie'. Pasalić może stać się nowoczesnym pomocnikiem. Deulofeu zaimponował szybkością, z jaką wpasował się w mechanizmy drużyny, a nie zapominajmy jeszcze o Suso”.

Zabrakło tylko Nianga?

„Tak jak Balotelli ma ogromny potencjał. Jego cechy nadają się może bardziej do ligi angielskiej. Starał się bardzo, choć czasami to było za mało. Być może wróci silniejszy”.

Trener Montella wystawiłby napastnika Montellę?

„Nie wiem, czy dawałbym mu grać cały czas. Gdybym mógł wybrać 'dziewiątkę”, chciałbym... Van Bastena. Poza tym jako zmiennik dokonywałem wielkich rzeczy”.

Trener Montella był mistrzem pięknej gry we Florencji, a dziś prowadzi Milan, który potrafi wygrywać sercem i charakterem. Która z tych dwóch opcji jest bliższa rzeczywistości?

„Mam nadzieję, że ja też zrobiłem postępy, że się w pewien sposób rozwinąłem i dostosowałem do charakteru drużyny. Jeśli wynik nie jest najważniejszy, moja gra polega na tym, by jak najdłużej utrzymywać się przy piłce. We Florencji naszym celem było przyciągnięcie ludzi z powrotem na stadion, więc nie mogliśmy zaproponować nic innego, jak tylko efektowny styl. W dodatku osiągnęliśmy też niesamowite wyniki. Ten rok na pewno nie jest dla mnie najtrudniejszy. Jeśli już, to był nim ten w Sampdorii – bez przerwy przegrywaliśmy...”

W pana systemie treningowym pojawiły się pewne „udziwnienia”: od jogi po dietę.

„Nie wierzę już w metody, jakie stosowano, gdy sam byłem piłkarzem. Żeby było jasne – nie mam na myśli nic przełomowego. W kwestii techniki i taktyki już nic więcej nie wymyślimy, więc trzeba się skupić na czynnikach takich, jak odnowa biologiczna czy psychika. Joga, odżywianie, sen to są kluczowe aspekty. Mental coach? Trener jest nim na okrągło dla swoich piłkarzy, więc kończy się tym, że sam takiego potrzebuje. Przyznaję się: korzystam z usług więcej niż jednego. W Milanello spędzam 7-8 godzin, odkryłem jak ważne jest, aby umieć się odciąć i nie żyć z obsesją piłki. Chyba faktycznie pracuję mniej niż dawniej”.

Czy zamierza pan swoje metody zaszczepić za granicą?

„Nie stanowiłoby to dla mnie problemu, myślę, że byłoby to pouczające doświadczenie. Niektóre ligi i niektóre miasta podobają mi się bardziej niż inne. Na przykład Londyn... Wśród trenerów, których miałem, najlepszy był Spalletti. Mógł dać mi więcej szans na grę, ale za to otworzył mi umysł”.

Pochwala pan również to, jak rozegrał sprawę Tottiego?

„Gdybym był doradcą Tottiego, to 'zmusiłbym' go do zakończenia kariery, zeszły sezon byłby idealny. Ale rozumiem też chęć kontynuowania i dzielenia się emocjami”.

Jakie emocje panu towarzyszą?

„Moje dzieci – jestem w pierwszej kolejności dumnym ojcem, a potem cała reszta. Mój syn Alessio właśnie skończył 18 lat, porzucił piłkę na rzecz studiów. Nie wiem, w kogo się wdał... Zdał egzamin na uniwersytet Bocconi, zarządzenie w przedsiębiorstwie. Jeśli zostałem trenerem, to za jego namową”.