Poświęciłem pierwszy raz dłuższą chwilę po przerwie od momentu ogłoszenia Fonseki, żeby przeczytać artykuły i komentarze tutaj. Widzę, że w końcu zdecydowana większość osób widzi jednoznacznie problem w zarządzie/trenerze/całej sytuacji, jaka wytworzyła się dookoła osób decyzyjnych w Milanie, jak i właśnie w mentalności drużyny. Idziemy w fatalną stronę i nie widzę, jak ma się to zmienić, jeżeli właściciel pozostanie właścicielem.
No cóż, przynajmniej tym razem podchodzimy do tego z mniej więcej siedmioletnim doświadczeniem w upokorzeniach i obserwowaniu upadku byłego najlepszego klubu świata :)

Myślę, że ambicja bierze się też z góry. Zawodnicy od 2 sezonów są przyzwyczajeni, że wystarczy byle jakość, byle przepchać, byle tabelka się zgadzała. Podniecano się 2 miejscem czy jakimiś statystykami punktów rok temu, by później zakończyć sezon mizernie. Bo po co było się starać.
A jak wyglądała rzeczywista gra, to każdy widział. Graliśmy dramatycznie ,broniliśmy wyników z Lecce jak jakieś Cremonese czy Novara. Dostawaliśmy w czapę od każdego, kto przejawiał minimum boiskowej ambicji i złości. Przegraliśmy w żenującym stylu dwumecz z Romą. Ale przekaz szedł pozytywny, bo była szansa nawet na 80 pkt w lidze. Nawet tutaj ludzie się podniecali i przywoływali to jako przykład pozytywny dla Pioliego i RedBirda. Takie pieprzenie w stylu polityków i klakierów z Twittera. Zielona wyspa i tabelki na zielono.

Nic się nagle nie zesrało, bo Fonseca i nowi piłkarze. Problem jest szerszy.

Jak to się nazywała ta era w historii klubu, kiedy rozważaliśmy takie dylematy? Aha, no tak, to była ta legendarna Banter Era. Teraz będziemy mieć powtórkę, ale za to po amerykańsku :D

Myślę, że zaczęliby się przejmować dopiero wtedy, gdy ich tygodniowe wynagrodzenie byłoby indeksowane liczbą zdobytych w danym tygodniu punktów.

Szanujmy się. Niby dlaczego ich mają boleć porażki? Oni pensje dostają, gdyby mieli jakieś śmieszne pieniądze podstawy i wielkie premie za wygraną to by ich porażki bolały jak powinny. Teraz oni chodzą do pracy, „odbijają kartę na wejściu” i biorą za to pieniądze i nie ciąży na nich żadna odpowiedzialność (niestety to rak zżerający wiele sportów zawodowych). Do tego trzeba pamiętać, że drużyna pozbawiona wychowanków i zawodników z charakterem taka będzie i nie ma tu żadnych cudów. Do tego trener o bardzo ograniczonej charyzmie.

Nie tak dawno napisałem, że w tej drużynie spotkało się zbyt wiele słabych charakterów. Większość, to dobrzy, bardzo dobrzy piłkarze, ale bez odpowiedniego mentalu nigdzie nie zajdą. I moim zdaniem, to jest tak silnie zakorzenione w tych ludziach, że nawet Conte miałby problem, żeby ich zmotywować na dwa mecze z rzędu. Weźmy takiego CR7, albo Beckhama. Dla mnie to nigdy nie byli zawodnicy z topu, jeśli chodzi o umiejętności czysto piłkarskie. Natomiast charakterem na boisku nadrabiali wszystkie swoje braki. Ambicja, wola walki, wkurw po porażce taki, że lepiej się nie zbliżać. O Gattuso już nawet nie wspominam, bo ten umiejętności na poziom, na którym grał miał może z 10%. Reszta, to był po prostu Gennaro Gattuso.

O czym my mówimy jak u nas grają gracze pokroju Terraciano czy Royala... gracze, którzy na boisku są sparaliżowani ciągłym skupieniem żeby się nie pomylić i grają non stop na alibi.
Jak mamy graczy pokroju Loftusa Cheeka, który musi mieć świadomość, że jego wachlarz umiejętności kończy się na niezłym biegnięciu z piłką przed siebie bez określonego celu i dość solidnym wykończeniu jak już będzie miał od święta kilometr wolnej przestrzeni w polu karnym rywali. Anglik na bank nie ma nigdy po meczu poczucia, że "dziś to czy tamto nie poszło"... Bo on zakłada, ze jak cokolwiek wyjdzie to już zrobił dużo na plus...

Żeby gracze czuli się wściekli po porażce to muszą się czuć lepsi, a przynajmniej nie gorsi przed meczem i w jego trakcie... u nas są jednostki, które to mają, ale są jednostki, które "złapały pana boga za nogi" samym tym, że dostają minuty albo, ze dostały kontrakt. To trochę jakby się ktoś szokował, że po wczorajszym wyniku Origi nie zamknął się z depresją w swoim pokoju i nie rozpacza jak do tego mogło dojść...

Za dużo słabych elementów. Dalecy jesteśmy od tego żeby być kolektywem po którym nie spodziewa się nikt porażki. A skoro porażki są spodziewane przez wszystkich to i nie powinny tak absurdalnie szokować. Wczoraj absolutnie wszystkie znaki na niebie i ziemi już przed meczem wskazywały, że Napoli wygra i wygrało... to trochę jakby puścić kupon w lotka i kompletnie nie liczyć się z tym, ze być może nie przyniesie on głównej wygranej...

W tym klubie nie ma mentalności zwyciężania, dlatego tak bardzo potrzebny był trener pokroju Conte dla którego zwycięstwo jest wręcz obsesją no ale wzięliśmy Maślaka więc przegrana to nic strasznego

Piłkarze to dziś rozpieszczone bachory co Oni mogą wiedzieć o życiu, żyjąc w klatkach na strzeżonych osiedlach. Od dziecka w najlepszych akademiach w wieku 15/16 zarabiają już chore kwoty ogólnie nie wszyscy ale większość. Zobaczcie historię Raphinhi to jest prawdziwy wychowanek ulic i piłkarz w starym stylu wychowanek faweli nawet jak mu nie szło wjeżdżał na pełnej urrrwie. W naszej kadrze obecnej może kilku by się tylko takich znalazło na tych 30 co jest reszta to pozerzy i produkty.

Żeby wygrywać przede wszystkim trzeba być gotowym na poświęcenia i mieć odwagę/ambicje, to poświęcenie musi zaczynać się od samej góry spływając na wszystkich niżej. Właściciel musi być w tym autentyczny, musi dać wszystkim odczuć, że bardzo chce wygrywać ale nie na zasadzie oświadczenia i deklaracji tylko faktycznych działań, nie wystarczy powiedzieć, że się chce wygrywać to musi być widoczne w decyzjach i wyborach które się podejmuje. Jeśli nowy właściciel rozwala 5lat dobrej pracy i zwalnia dobrze radzących sobie dyrektorów którzy udowodnili, że potrafią zrobić coś z niczego i odnosić sukcesy z tym klubem tylko dlatego, że się z nim nie zgadzają, bo nie chce mieć koło siebie ludzi którzy mu psują humor i mu nie przytakują, nie utwierdzając go w tym, że jest nieomylny i wszechwiedzący a w zamian woli wziąć takich posłusznych ale nie mających doświadczenia i żadnych sukcesów, to nie jest spójne z deklaracjami o chęci zwyciężania. Tym się różnił Elliott od RedBird że ci pierwsi mieli na tyle rozumu, że tak samo jak Red Bird nie znając się na piłce mieli na tyle pokory i rozumu że umieli wydedukować, że nie znają się lepiej od Maldiniego na Milanie oraz włoskiej piłce i pozwolili mu działać, chociaż nie byli w 100% jego fanami i nawet jeśli straszyli go Ralfem, to koniec końców ograniczyli się do strażnika w postaci Ivana od cyferek i ta odwaga Elliotta przyniosła im sukces, choć wcale nie było to takie pewne w chwili zwątpienia kiedy po cichu dogadywali się z RR. Ludzie którzy nie maja odwagi nie zasługują na to by być szczęśliwymi i odnosić sukcesy. Conte, Gasp czy Motta świetnie pokazują, że trener ma wpływ na to jak prezentują się piłkarze, dobry trener potrafi wyciągnąć z piłkarzy to co najlepsze. Mecz Inter vs Juve (moim zdaniem mecz sezonu) świetnie pokazał jak dobrze Juve zrobiło zatrudniając Mottę.

Moim zdaniem to ( z reszta nie tylko u nas) są najemnicy, którzy dużo gadają o zaszczycie, wielkim Milanie do póki ne podpiszą fajnego kontraktu poza tym to dla nich praca i ważne żeby dobrze płacili. W Milanie powinno być więcej Włochów może to by coś zmieniło ale czy na pewno ?

Problem w tym, że z zespołu, który wygrał Scudetto nie zostało praktycznie nic. Wtedy mental był inny niż teraz, również za sprawą obecności Maldiniego. Dlatego z ostatnim zdaniem się nie zgadzam. To w istocie, jest coś, czego w tym zespole nie ma. Tu nie ma już odpowiedniej mentalności do walki za barwy i desperacko o zwycięstwo. Wczoraj od 60 minuty widać było, że ten mecz jest już w głowach przegrany. Wymiany piłki bez wiary, Napoli sobie stało i czekało na koniec.