Gdyby sprawy w styczniu potoczyły się inaczej, Francesco Camarda wyszedłby w sobotni wieczór na boisko San Siro w czerwono-białej koszulce Monzy. Zamiast tego zrobi to raz jeszcze w czerwono-czarnej i kto wie, może tym razem liczba rozegranych minut nie będzie zbyt skąpa, skoro ten mecz jest w zasadzie kwestią szansy – o ile pozwolą na to przeciwnicy – na znalezienie się w pierwszej ósemce i uniknięcie gry w Pucharze Włoch w pierwszej połowie sierpnia – pisze na swoich łamach La Gazzetta dello Sport.

Milan o wypożyczeniu 17-latka myślał od dłuższego czasu. Z jednej strony Monza z Fininvest i stary przyjaciel Galliani, z drugiej – gra w barwach Milan Futuro i próbowanie swoich sił w pierwszym zespole. W obu scenariuszach mamy do czynienia ze skomplikowaną sytuacją: pozycja w tabeli Monzy była już bardzo trudna, to samo dotyczyło drużyny Milan Futuro. Galliani jednak musiał obejść się smakiem, ponieważ Ibrahimović postanowił, że lepiej dla młodego chłopaka będzie, jeśli zostanie w strukturach Milanu. Taki był wybór klubu i trudno, nawet z perspektywy czasu ocenić, czy był on słuszny. Zarówno Monza, jak i Milan Futuro spadły z ligi, ale jest jeden czynnik, który prawdopodobnie wykracza poza rozważania na temat najbardziej odpowiedniej koszulki do noszenia w drugiej połowie sezonu. Camarda powinien był, niezależnie od tego, spędzić na boisku więcej minut. Odczuwa się tutaj pewną niekonsekwentność. Oczywiste jest, że nastąpił rozwój – również dlatego, że w jego wieku rozwój jest rzeczą czysto fizjologiczną – ale prawdopodobnie można było go lepiej wesprzeć w zarządzaniu wędrówkami między pierwszym a drugim zespołem i odwrotnie. Klub najpewniej jest zadowolony z obranej drogi i wskazuje na sezon Camardy jako dobry przykład synergii między dwoma zespołami.

Dotychczasowe statystyki sezonu Francesco w pierwszym zespole to 189 minut rozłożone na 13 występów: 9 w Serie A i 4 w Lidze Mistrzów. Mógł także zaliczyć bramkę w meczu z Club Brugge, ale jego gol nie został uznany z powodu pozycji spalonej. Szansę miał także w spotkaniu z Crveną zvezda, ale piłka odbiła się od poprzeczki (i trafiła do bramki za sprawą Abrahama). W barwach Milan Futuro rozegrał łącznie 1590 minut w 20 meczach (18 w Serie C i 2 w Pucharze Włoch). Zdobył łącznie 7 goli. Jednak patrząc na cały sezon, na pierwszy plan wysuwają się dwa wątpliwe czynniki. Po pierwsze: Francesco nie mógł wziąć udziału w meczach fazy play-out ze SPAL, ponieważ nie wystąpił w wystarczającej liczbie meczów (wartość ta określona jest na 25 spotkań w Serie C). Nie trzeba dodawać, że byłby bardzo przydatny w drużynie w obliczu kontuzji Magrassiego i konieczności wystawienia dwóch napastników (Ianesiego i Traorè), którzy ze względu na swoją rolę nie są środkowymi napastnikami. Drugi czynnik wiąże się z pierwszym: Camarda nie był w stanie osiągnąć tego poziomu – tak jak na przykład Bartesaghi – ponieważ często powoływali go Fonseca, a później Conceição. Jednak przez większość czasu siedział na ławce rezerwowych, gotowy do wejścia w nagłych wypadkach. Przez osiem weekendów Francesco nie zagrał ani minuty, był powoływany do pierwszej drużyny i od początku do końca siedział na ławce rezerwowych.

Zagrał w 13 meczach Milanu, ale liczba powołań była znacznie większa – 25. Zarząd będzie musiał zatem dokładnie ocenić, jak zarządzać nim w przyszłym sezonie. Ważne będzie zdanie Igli Tare, ale najważniejsze – określenie kategorii, w której będzie grała drużyna Milan Futuro (być może pojawi się jakaś szansa na rejestrację w Serie C). Jeśli jednak będzie to Serie D, to czy zejście na poziom amatorski mogłoby pomóc Francesco w rozwoju? Inna hipoteza zakładałaby włączenie go do kadry pierwszego zespołu, ale wówczas wrócilibyśmy do zwykłego problemu: perspektywy niewystarczającej ilości minut na boisku.