Dla wielu kibiców było to i pozostanie "najpiękniejszym scudetto w historii". Oczywiście, to również kwestia pokoleniowa, a zatem sprawa indywidualnych wspomnień, ale bez wątpienia scudetto z 2022 roku wygenerowało ogromną siłę i radość wśród kibiców Milanu. Częściowo dlatego, że tego emblematu na koszulce brakowało przez jedenaście lat. Częściowo również dlatego, że na piętnaście meczów przed końcem sezonu, Milan (wraz z Napoli) był cztery punkty za prowadzącym w tabeli Interem, który wydawał się zmierzać w kierunku kolejnego tytułu. A częściowo – a nawet bardzo – ponieważ wygranie mistrzostwa, odrabiając stratę do Interu, było oczywiście sprawą bezcenną. Zwłaszcza po rozpoczęciu pogoni w derbach, które pozostały w historii Rossoneri. W rzeczywistości jednak problem jest inny: minęły zaledwie trzy lata od świętowania mistrzostwa Włoch w Reggio Emilia, a mimo to wydaje się, że minął już cały wiek. Ostatecznie to jest punkt zwrotny, z którym musi zmierzyć się zwycięzca: dotarcie do mety jako pierwszy nie jest łatwe, ale prawdziwa trudność – a zatem prawdziwa umiejętność – leży w zarządzaniu kolejnymi latami. Milan nauczył się tego na własny koszt i nie był to wspaniały pokaz... Z tamtego okresu pozostało tylko pięciu zawodników (zakładając, że Hernández odchodzi, a po wypożyczeniu w kadrze pozostanie Saelemaekers). W kolejności według pozycji: Maignan, Gabbia, Tomori, Saelemaekers i Leão. Co stało się z grupą, która "wystrzeliła w powietrze" nie tylko Piolego, ale cały świat Rossoneri? – takie pytanie zadaje Marco Pasotto w artykule na łamach La Gazzetta dello Sport.

Z perspektywy czasu łatwo pomyśleć, że klub Rossoneri uwierzył, że podczas letniego mercato 2022 wystarczy tylko kilka poprawek, aby zachować ciągłość. Filozofia byłaby słuszna, gdyby klub sięgał regularnie po trofea. W tamtym czasie przybyli Origi, De Ketelaere, Thiaw, Vranckx i Dest. Tylko jeden z nich pozostał w kadrze do dziś (Thiaw), ale jego sytuacja w lipcu jest taka, że klub chętnie wyrzuciłby go za drzwi, najszybciej jak to możliwe. Pozostali praktycznie nie pozostawili po sobie śladu. To był również czas pożegnania dwóch filarów drużyny, która sięgnęła po scudetto: Romagnoliego, a przede wszystkim Kessiégo – postaci, której nigdy tak naprawdę nie zastąpiono. Następne lato w oczach fanów było traumą – sprzedaż Tonalego. Po stracie Iworyjczyka, drużynie odebrano kolejnego kluczowego pomocnika, podczas gdy Real Madryt z powrotem przyjął do siebie Brahima Díaza. Pożegnanie z Rebiciem, a następnie seria wypożyczeń: De Ketelaere i Saelemaekers. Było to również lato bardzo bolesnego pożegnania Ibrahimovicia, który już nie mógł wspierać zespołu na boisku, ale robił to bardziej w szatni. Siły napędowej, wzorca dającego pewność dla grupy już nie było w kadrze. Milan miesiąc po miesiącu tracił pewność siebie. Jeśli chodzi o przychodzących zawodników, to wcale nie był zły okres: dziesięć zakupów, a mianowicie Reijnders, Pulisic, Loftus-Cheek, Okafor, Musah, Jović, Chukwueze, Pellegrino, Romero i Sportiello. Pomijając bramkarza, pierwsza trójka na liście uratowała sytuację. W zeszłym sezonie nowymi twarzami byli Morata, Pavlović, Emerson Royal, Fofana i Abraham, a w styczniu: Walker, Gimenez, João Félix, Bondo i Sottil. Kolejne dziesięć nowych nazwisk i wciąż niekorzystny procent udanych transakcji. Bennacer, Kalulu, Morata, Calabria i Okafor zostali wypożyczeni, a po wygaśnięciu kontraktów, nastąpiło pożegnanie z Kjærem i Giroud.

Od momentu zdobycia scudetto, zwycięska drużyna została praktycznie zmieciona. Jak wcześniej wspomniano, w kadrze pozostało pięciu graczy z tamtego okresu, a byłoby ich jeszcze mniej, gdyby Chelsea skutecznie doprowadziła negocjacje w sprawie Maignana, lub gdyby Tomori zaakceptował propozycję transferu. Jednak nie chodzi tylko o piłkarzy, ale o organizację korporacyjną. Zanim klub naprawdę zdał sobie sprawę, że nie może obejść się bez dyrektora sportowego, obszar ten był zarządzany przez Furlaniego, Moncadę i Ibrahimovicia. Pojawiły się istotne trudności oraz problemy: pogorszenie relacji w szatni, przerwa na tzw. cooling break, konflikty o wykonywanie rzutów karnych. Milan 2021/2022 wygrał scudetto, ponieważ po prostu był drużyną zjednoczoną i głodną zwycięstwa. Ale te cechy szybko zanikły w kolejnych sezonach, tak jak pogorszyła się obsada ławki trenerskiej. Pioli, który był architektem mistrzostwa, w pewnym momencie wyraźnie osiągnął koniec swojego cyklu. Dalsza przygoda nie mogła być kontynuowana, a jego następcy okazali się niezdolni do wykonania zadania, natomiast klub nie zrobił nic, aby przedstawić ich drużynie w mocny sposób: Fonseca był drugim wyborem (pierwszym Lopetegui), a Conceição przybył w zasadzie w biegu, podpisując kontrakt, który dawał Milanowi furtkę do rozstania się zaraz po zakończeniu sezonu (co się zresztą stało).