Sierpniowa rewolucja stała się faktem. Latem Milan pozbył się sporej części zawodników, a w ich miejsce kupił bocznego obrońcę z Ekwadoru, napastnika z Anglii i chorwacką legendę. To było tak intensywne mercato, że aż zostawiło poczucie lekkiego oszołomienia. Nic dziwnego, że ciekawość dotycząca nowego sezonu jest ogromna, bo Allegri w środku pola oraz ataku będzie mógł rotować, eksperymentować i sprawdzać różne ustawienia. Które z nich okaże się najbardziej prawdopodobne, dowiemy się wkrótce (a może już to wiemy…). La Gazzetta dello Sport próbuje w pięciu najważniejszych punktach wyjaśnić kwestie związane z letnim mercato Rossonerich.

Jak będzie grał Milan? Już teraz widać, jak letnie transfery zmieniły oblicze Milanu. Allegri zamierza stawiać na ustawienie 3-5-2, które w fazie ofensywnej płynnie przechodzi w 4-3-3. W trójce stoperów kluczową rolę będzie pełnił prawy-środkowy obrońca, potrafiący wyjść wyżej i grać jak klasyczny boczny defensor. Najpewniej będzie to De Winter lub Tomori, natomiast Gabbia i Pavlović wydają się faworytami do gry od pierwszej minuty. I tu właśnie pojawia się największy znak zapytania, bo brak klasowego stopera ogranicza możliwości drużyny. W drugiej linii pewniakami są Rabiot i Modrić, do tego często będą występować Loftus-Cheek i Fofana. Najwięcej wątpliwości pojawia się jednak w ofensywie: Leão i Pulisic wydają się naturalnymi wyborami, ale Milan wydał blisko 40 milionów na Nkunku. Czy znajdzie się dla niego miejsce obok Portugalczyka i Amerykanina? Wszystko zależy od pomysłu Allegriego i gotowości Pulisica do większego poświęcenia. Jeśli nie, dwóch z trzech będzie musiało usiąść na ławce. Rolę tzw. "człowieka od wszystkiego" pełnić ma Saelemaekers – od biegania i wspierania defensywy, po pojedynki i kreatywność w ataku.

Dlaczego nie przyszła klasyczna dziewiątka? Na początku lata Milan deklarował, że szuka klasycznego środkowego napastnika, o cechach podobnych do Giroud. Takiego zawodnika jednak nie pozyskano, ponieważ Dowbyk pozostał w Romie, a Nkunku to zupełnie inny typ gracza. Stało się tak zarówno z własnego wyboru, jak i z powodu okoliczności rynkowych. Pierwszym celem lata był Darwin Núñez, ale szybko okazało się, że jest zbyt drogi, ostatecznie trafił do Al-Hilal za 53 miliony euro plus bonusy. Vlahović nigdy nie był realną opcją z podobnych powodów: jego 12 milionów euro pensji nie pasowało do polityki klubu. Højlund był negocjowany, ale ostatecznie temat został porzucony. Nie uznano go za zawodnika wartego 40 milionów euro. Wtedy wybór padł na Victora Boniface, preferowanego ze względu na możliwość wypożyczenia z opcją wykupu, ale problemy z jego kolanem zniechęciły klub do finalizacji transakcji. Gdy Harder okazał się zbyt niedoświadczony (lub zbyt drogi ze względu na dodatkowe żądania), postanowiono postawić na Nkunku, silnego zawodnika, ale nie typowego "snajpera" pola karnego. Potwierdza się stara prawda: transfery środkowego napastnika są najtrudniejsze.

Jaka jest strategia w środku pola? Igli Tare rozpoczął lato z jasnym planem: kluczem do wygranych meczów jest środek pola. Końcówka okna transferowego tylko to potwierdza. Milan ma obecnie bardzo mocną linię pomocy, prawdopodobnie jest to najsilniejsza formacja w drużynie. Droga do tego jednak nie była prosta: Xhaka nie trafił do Mediolanu, mimo że Tare chciał go sprowadzić. Zamiast tego pozyskano Rabiota, o którego mocno zabiegał Allegri. Po porażce z Cremonese trener wyraźnie zaznaczył, że chce mieć w składzie właśnie jego oraz Vlahovicia. Allegri planuje grać z jednym rozgrywającym i dwoma bardziej fizycznymi pomocnikami, wybierając spośród Rabiota, Loftusa-Cheeka i Fofany. Dużą niewiadomą pozostaje Jashari. Szwajcar jest bardzo utalentowany i wszyscy go chwalą, ale dla Allegriego ma pełnić funkcję rozgrywającego, a nie typowej mezzali. Może konkurować o miejsce z Modriciem i Riccim, a nie z Rabiotem, a patrząc na początek sezonu Modricia, trudno sobie wyobrazić, żeby Allegri go pominął.

Co wyszło najlepiej? Milan pokazał dużą umiejętność na rynku transferowym przy sprzedaży zawodników. Musah zapewni klubowi ponad 25 milionów euro, Okafor kolejne 19, Jiménez może dodać około 20 milionów, a Chukwueze ma opcję wykupu w wysokości 25 milionów euro. Reijnders jest wyjątkiem, ale w większości przypadków sprzedani piłkarze nie byli szczególnie lubiani przez kibiców. Theo Hernández był bardzo ceniony, ale jego ostatni sezon nie pozostawił dobrych wspomnień. Łącznie klub zarobił ponad 180 milionów euro, co stanowi rekord w historii Milanu. Część tych środków została oczywiście zachowana w kasie, by zrównoważyć brakujące wpływy z Ligi Mistrzów. Jest to decyzja, która nie podoba się fanom, ale jest zgodna z polityką RedBird.

Kadra jest zbyt mała, czy odpowiednia?Kibice Milanu zauważają duże zmiany w kadrze, która znacznie się skurczyła w porównaniu z poprzednimi sezonami. Z klubu odeszli m.in. Reijnders, Theo, Jović, Emerson Royal, Thiaw, Terracciano, Bondo, Okafor, Musah, Jiménez i Chukwueze. Pojawia się więc pytanie: czy zespół ma zbyt mało opcji rezerwowych, czy przy braku europejskich pucharów to wystarczy? W niektórych pozycjach nie ma wątpliwości, w ofensywie jest sporo możliwości nawet bez klasycznej "dziewiątki", a środek pola dysponuje wieloma wariantami. Największy znak zapytania dotyczy jednak obrony: jak Allegri poradzi sobie bez Gabbii i czy Athekame oraz Bartesaghi będą w stanie zastąpić Saelemaekersa i Estupiñána w przypadku kontuzji lub zawieszenia. Jedno jest pewne – prędzej czy później każdy zawodnik dostanie swoją szansę, nawet Odogu, który obecnie jest na końcu kolejki, ale może zaskoczyć i udowodnić, że jest kimś więcej niż tylko rezerwowym.