Po dziesięciu ligowych kolejkach Milan traci jeden punkt do lidera, co sprawia, że część kibiców zaczyna marzyć o możliwej walce o tytuł – pisze we wtorkowym wydaniu La Gazzetta dello Sport. Brak udziału w europejskich rozgrywkach stanowi znaczącą przewagę Rossonerich nad rywalami z czołówki. Z podobnego atutu w zeszłym sezonie korzystało Napoli prowadzone przez Antonio Conte. Co więcej, Milan w tym sezonie pokonał Napoli, Romę i Bolognę, a na wyjazdach zremisował z Atalantą i Juventusem. Jedyna porażka, w inauguracyjnym meczu przeciwko Cremonese, mogła okazać się błogosławieństwem. Czy więc Milan może marzyć?

Pierwszy powód jest prosty: Luka Modrić. Przybył z Realu Madryt i objął nową rolę (registy) w nowej lidze, w której Milan może całkowicie się skoncentrować, zarządzając jedynie "odnogami" w postaci Pucharu Włoch i Superpucharu Włoch. Modrić jest dla Milanu tym, kim Hakan Çalhanoğlu jest dla Interu, a Stanislav Lobotka dla Napoli. To zawodnik, którego brakuje Juventusowi, ktoś, kto potrafi przyjąć piłkę pod presją, utrzymać kreatywne posiadanie, uspokoić kolegów i przewidzieć rozwój akcji niczym arcymistrz szachowy. Modrić podnosi poziom całej drużyny i przewodzi jednej z najbogatszych defensyw w Serie A, wspieranej przez ofensywnego Rabiota, a także Fofanę, Ricciego i Jashariego grających box-to-box, plus nieco zapomnianego Loftusa-Cheeka. Nikt nie ma tylu opcji.

Drugi powód to Massimiliano Allegri i jego praca. Milan musiał przebudować obronę, a trenerowi najwyraźniej się to udało dzięki głębszej linii defensywnej i zagęszczeniu przestrzeni między formacjami. Atak wciąż nie jest doskonały, bo nawet jeśli ryzykujemy pomyłkę, centralna pozycja Leão raczej nie będzie stała. Jednak Portugalczyk reaguje dobrze, gra bardziej konkretnie i z mniejszym efekciarstwem. Allegri, choć czasem kwestionowany za swoje pomysły ofensywne, wie, jak zarządzać zespołem walczącym o scudetto i potrafi uspokoić talent, od którego, w przeciwieństwie do Fofany, nie można oczekiwać pełnej regularności.

Trzeci powód to nadchodzący ważny mecz. Diavolo potrafią reagować i robią to skutecznie, co widzieliśmy przeciwko Romie. Nie zdobywają bramek seriami, ale mają czwarty najlepszy atak w lidze i trzecią najlepszą obronę, a Maignan wrócił do najwyższej formy. Jesteśmy w połowie pierwszej rundy, a przed połową sezonu Milan ma już tylko dwóch poważnych rywali do pokonania: Inter i Como. Derby po przerwie reprezentacyjnej powiedzą nam znacznie więcej o ambicjach Rossonerich.

Choć atmosfera wokół klubu jest pozytywna, nie można zapominać, że Inter i Napoli przewyższają wszystkich rywali doświadczeniem i głębią składu, co pozwala im konkurować również w Europie. Największym problemem Milanu pozostaje atak. Siła ofensywy Interu (Lautaro, Thuram, Esposito, Bonny) zapewnia trenerowi Chivu bramki nawet przy rotacji. Napoli ma problemy fizyczne, ale Højlund (momentami eksplodujący formą), Lucca (niekonsekwentny) i Lukaku (po powrocie) dają Conte pewność.

Allegri natomiast nie potrafi rozwiązać zagadki Gimeneza, który był skuteczny w Feyenoordzie, ale w Milanie jest niewidoczny. Nie udało mu się też "uruchomić" Nkunku, zawodnika zabójczego pod bramką w Lipsku. Żaden z nich nie zdobył jeszcze gola w lidze, a mimo dobrej formy Leão i Pulisica, to wciąż za mało.

Drugą wątpliwością jest system gry. Gdzie Leão spisuje się najlepiej? Problemem Milanu jest to, że chcąc zachować trójkę w środku pola i trzech środkowych obrońców, Allegri sięga po swoje ukochane 3-5-2. To ustawienie ogranicza najważniejszego zawodnika (obok Modricia) – Leão, który najlepiej czuje się na skrzydle. Gol przeciwko Romie padł właśnie z lewej strony. Prędzej czy później trzeba będzie zdecydować, czy trwać przy obecnym systemie, czy przejść na 4-3-3 lub 4-2-3-1.

Na koniec dochodzi brak głębi składu. Psychologicznie Milan musi być bardziej zaradny. Przeciwko Atalancie i Romie dopuścił do wielu groźnych sytuacji, których rywale nie zawsze będą marnować. Co więcej, obfitość w środku pola nie idzie w parze z równie mocnym zapleczem w innych formacjach. Tomori, Gabbia i Pavlović to podstawowi stoperzy, z De Winterem jako jedynym rezerwowym. Saelemaekers spisuje się dobrze, ale Bartesaghi to nastolatek, Estupiñán jest podatny na kontuzje, Athekame niedoświadczony, a reszta zmienników nie przekonuje. W ofensywie również brakuje alternatyw. W styczniu zespół będzie musiał zostać wzmocniony w obronie i pomocy. Wydatki te będą inwestycją, jeśli Milan rzeczywiście chce wrócić do Ligi Mistrzów.