Osiem meczów na zero z tyłu w Serie A i Pucharze Włoch, tylko jeden stracony gol (z karnego) w starciach z Romą, Interem, Napoli, Bologną i Juve. Kiedy robi się naprawdę niebezpiecznie, Milan stawia mur nie do przejścia. I tu widać największą różnicę w porównaniu z poprzednim sezonem: po dwunastu kolejkach sezonu 2024/25 Rossoneri mieli już na koncie 16 straconych bramek (licząc zaległy mecz z Bologną), teraz mają ich zaledwie 9. Co się zmieniło? Odpowiedź jest prosta – trener. Massimiliano Allegri zawsze był mistrzem w porządkowaniu defensywy, ale tym razem zaskakuje przede wszystkim tempo, w jakim drużyna załapała jego pomysły. A te są bardzo konkretne.

Zacznijmy od liczb. Milan broni nisko (średnia wysokość ustawienia to 49,2 metra), ale jednocześnie utrzymuje bardzo małe odległości między formacjami (32,5 metra). W odbiorze piłki również dominuje ostrożność: Milan odbiera piłkę średnio na 33,1 metrze od własnej bramki. Tylko w wybranych fragmentach meczu Allegri każe zespołowi podejść wyżej i mocniej przycisnąć przeciwnika. To jednak wyjątek, a nie norma. Potwierdza to statystyka PPDA: Milan jest… ostatni w Serie A, jeśli chodzi o intensywność pressingu. Brzmi jak wada, ale jest to celowe zagranie. Plan jest jasny: poczekać na rywala, pozwolić mu się odsłonić i ruszyć z kontrą.

Jak to wygląda w praktyce? W fazie obrony ustawienie 3-5-2 zmienia się na 4-5-1. Napastnik, najpierw Gimenez, ostatnio Leão, nie tyle naciska, co blokuje podanie do środkowego pomocnika przeciwnika. Dzięki temu gra przenosi się w boczne strefy boiska. Pulisic cofa się do linii pomocy, a wahadłowi tworzą z obrońcami piątkę z tyłu. Zespół stoi bardzo blisko siebie, więc przestrzeni między obroną a środkiem praktycznie nie ma. To prawdziwa podwójna ściana.

A kiedy trzeba bronić wyniku w końcówce, jak w derbach czy w dziesięciu przeciwko Napoli, Milan potrafi ustawić się jeszcze głębiej. Nic dziwnego, że to drużyna, która musi odpierać najwięcej dośrodkowań w całej lidze. Oprócz świetnej gry w pojedynkach Tomoriego, Gabbii i Pavlovicia (dwaj ostatni są też znakomici w powietrzu), ogromną rolę odgrywa Luka Modrić, który w defensywie pracuje jak dodatkowy pomocnik–stoper, czytając zagrania rywali i przecinając groźne podania. W efekcie Milan staje się praktycznie nie do sforsowania. A jeśli rywalowi uda się znaleźć miejsce i oddać strzał, zawsze jest jeszcze Mike Maignan, który znów broni jak "Magic Mike".