Dzisiaj chciałbym się skupić na jednej kwestii, która według mnie wymaga poruszenia. Mianowicie: kto wie lepiej? Czy lepiej wiemy my, kibice obserwujący wszystko z perspektywy kilku sitek, czy może jednak ktoś inny? Czy coś, co wydaje się bardzo oczywiste, jest takie w istocie? Nie sądzę.

Najpierw temat Gerarda Deulofeu. Naprawdę, szlag mnie trafia jak czytam wszelkie komentarze w stylu: „Walczymy o rezerwowego Evertonu”, „To ruch bez przyszłości”, albo – o, to najlepsze! – „Inter i Juventus rozkupują Atalantę, a my się przyglądamy”.

Szanowni kibice – to nie jest gra. Co może zrobić klub, który ma do dyspozycji na transfery zero euro (słownie: zero), a z powodu nadspodziewanie dobrej dyspozycji potrzebuje jakiegoś wzmocnienia, by móc się pobić o wyższe cele na wiosnę? Może ratować się doraźnie i będzie to ruch jak najbardziej normalny, racjonalny i właściwy.

Jak mamy konkurować z Interem o Gagliardiniego albo z Juventusem o Caldarę, skoro nie mamy nawet grosza, by zapłacić za transfery tych piłkarzy? Ja też chciałbym już jutro widzieć w Milanie Messiego, ale tak się nie da. Ogranicza nas skomplikowana od kilku miesięcy sytuacja własnościowa klubu i musimy mieć tego świadomość.

Gerard Deulofeu, nawet jeśli tylko na cztery miesiące, to bardzo dobra opcja. Nie jesteśmy w stanie ściągnąć nikogo na kilka lat, w dobrym wieku, o dobrej charakterystyce, w dobrej dyspozycji. Nie w tym okienku. Uczepiliśmy się tak tego Hiszpana, bo jeśli nie wyjdzie z nim, będzie trzeba szukać kogoś innego, ale na tych samych warunkach.

A widocznie to właśnie wychowanek Barcelony odpowiada profilem Vincenzo Montelli. Wydarzeniami od zeszłego lata aż do teraz szkoleniowiec chyba udowodnił, że zasługuje na odrobinę zaufania w swoich wyborach. I skoro mając na uwadze taką sytuację klubu chce właśnie Deulofeu, to dlaczego klub ma o niego nie walczyć?

Ktoś powie, że za grosze mogliśmy mieć Riccardo Orsoliniego i to oczywiście prawda. Jest to jednak temat na zupełnie inną dyskusję. Nie zamierzam teraz debatować nad tym, czy Chińczycy dobrze zrobili blokując tę transakcję. To pewnie wyjdzie z czasem. Ale jeśli już się tak zachowali, trzeba posiłkować się kimś innym a nie siedzieć i płakać, że Inter robi 25-milionowe transfery, a nas nie stać na chusteczki higieniczne.

Zresztą, z tymi Chińczykami to jeszcze inna kwestia. Sporo osób stara się być mądrzejsza od papieża i skoro negocjacje trwają już tak długo i nie mogą się zamknąć, to mają pewność, że idą za nimi jakieś przekręty czy po prostu biznesowe cieniasy, a nie rekiny. Pytam: na jakiej podstawie? Nigdy nie odważyłbym się wyrażać swojego zdania w sposób klarowny i oczywisty na temat, o którym po prostu nie mam pojęcia.

Chińskie ograniczenia, tamtejsza gospodarka, transfery kilkuset milionów z innego kontynentu – ja nie wiem, jak to się odbywa formalnie. Kolejny raz mogę tylko podkreślić, że to nie jest gra. Nie wystarczy kliknąć „OK” i w polu „Stan konta” po prostu ubędzie nam określona kwota. To wszystko to procesy tak rozległe, że, z całym szacunkiem, ale strzelam, że chyba nikt z nas nie ma o tym prawdziwego, realnego pojęcia.

Możemy się wkurzać, jak Niang wchodzi na boisko i nie pokazuje zaangażowania, możemy się zastanawiać, czy nie lepiej szłoby nam w innym ustawieniu, możemy się spierać, czy większą jakość daje Bertolacci czy Pasalić. Takie jest prawo kibica, ale na koniec powinien zwyciężać zdrowy rozsądek.

My to wszystko widzimy przez kilka sitek. Informacje, jakie do nas docierają, przechodzą wcześniej przez wiele rąk i nigdy nie możemy być do końca pewni, co tak naprawdę motywowało daną decyzję. Mnie też się wydaje, że w poniedziałek w Turynie Romagnoli będący po chorobie mógł jeszcze odpocząć, a nie grać i zawalać w defensywie, ale przecież nie wiem, czy we wszystkich wcześniejszych treningach nie wyglądał jak ideał przygotowanego zawodnika.

I jeszcze jedna kwestia, o której chciałbym napisać. Wczoraj pojawiła się informacja, że kilku zawodników dostało wolne, co poskutkowało kilkoma komentarzami, że przecież wcale nie grają tak dużo, żeby się zmęczyć. I tutaj chcę postawić tylko jedno pytanie: co my wiemy o planie przygotowania fizycznego drużyny? Oczywiście nic.

Jestem przekonany, że przecież gdyby nie to wolne to ci zawodnicy bez problemu wyszliby na trening i go odbyli. Ale wszystko ma jakiś cel. W piłce na najwyższym poziomie decydują detale. Inaczej przygotowujesz drużynę, przed którą 70 meczów, a inaczej taką, która zagra 40 razy. Inaczej dbasz o piłkarzy niezastąpionych, bez godnej konkurencji, a inaczej o takich, za których w każdej chwili może wskoczyć wartościowy rezerwowy.

Skoro sztab podjął taką decyzję, to znaczy, że była ona optymalna. Wolelibyście, żeby z dumą powiedzieć, że Suso i reszta kompanii wyszła na trening i go zaliczyła, czy może żeby dzięki tym dennym z pozoru masażom Bonaventura miał siłę kopnąć piłkę w 121. minucie wyczerpującego meczu na Juventus Stadium?

Organizm człowieka, a zwłaszcza zawodowego sportowca, to ogromne pole do analizy i pracy. Co my możemy wiedzieć o stanie fizycznym zawodników czytając o nich informacje z perspektywy ponad 1000 kilometrów od miejsca, w którym oni regularnie pracują? Jeśli trenerzy zdecydowali się przyznać im dodatkowy odpoczynek, to w klubie pokroju Milanu zapewne potrafiliby to uargumentować trzystoma wykresami, z których każdy przedstawiałby analizę pracy innej komórki, tkanki i narządu piłkarza.

Kończąc już – chcę tylko zaznaczyć, że życie nie jest proste. I nie jest prosta żadna sprawa, która otacza klub piłkarski. Ale to jak w każdej dziedzinie życia: wiele rzeczy wydaje się banalnych, lecz kiedy weźmiemy je pod lupę, to już niekoniecznie. Ja tylko apeluję o trochę zaufania, rozsądku i chłodnego podejścia. Tylko po to, by nie popaść w naiwność.