Mecz z Juventusem wywołał we wszystkich ogromne emocje. Dawno już nie było takiego spotkania z naszym udziałem, które budziłoby aż tak ogromne kontrowersje i na temat którego opinie byłyby aż tak różnorodne. To wszystko dało także ciekawy obraz i pole do rozważań. Gdzie kibic powinien sięgać emocjami, a gdzie uciec się do zdrowego rozsądku?

Ale po kolei.

Nikt nie miał wątpliwości, że w Turynie będziemy się bronić i wywiezienie stamtąd jednego punktu trzeba byłoby uznać za świetny wynik. Tym bardziej serce pękło zapewne każdemu z nas, jak musiał oglądać to, co się działo od 95. minuty i później.

Kiedy sędzia podyktował karnego dla gospodarzy, chciałem go zamordować. Przez chwilę wierzyłem, że strzał Dybali obroni Gigio i radość z punktu będzie jeszcze większa, ale gdy piłka zatrzepotała w siatce nie wiedziałem, co ze sobą zrobić. Wyłączyłem transmisję, założyłem słuchawki i uruchomiłem głośną muzykę. Trzeba mi było wszystkiego, tylko nie piłki.

Długo nie mogłem dojść do siebie, bo tak mi mówiło serce. Ze zdumieniem patrzę na argumenty w stylu: „Nie ma czego żałować. I tak byliśmy słabsi, dopisywał nam fart, a w pierwszej połowie Zapata faulował Dybalę na karnego”. Ja się z tym oczywiście muszę zgodzić. Pytanie brzmi: i co z tego?

Piłka nożna to gra błędów. Przez 94 minuty cudów w bramce dokonywał Donnarumma, a posiadanie kapitalnego bramkarza to chyba w futbolu plus, a nie powód do wstydu. Przez 94 minuty, przy mniejszym lub większym udziale szczęścia, potrafiliśmy się przeciwstawić mocnym gospodarzom, co w sytuacji naszej drużyny musiało budzić dumę w sercach Milanistów.

I nagle bum! Praktycznie już po meczu, a wszystko sypie się jak domek z kart. Z perspektywy prawie całego tygodnia chcę zaznaczyć, że współczuję sędziemu. On tak naprawdę w tym polu karnym miał tylko jedno prawo wyboru – czy chce być zgnieciony przez gospodarzy, czy pragnie być w ogniu gniewu gości. Wybrał tę drugą opcję.

Sam jestem sędzią w niższych klasach rozgrywkowych i choć to naturalnie nieporównywalne do prowadzenia włoskiego klasyku, to wiem na własnej skórze, jak wielką burzę może wywołać każda decyzja. Tutaj jest o tyle trudniej, że tak naprawdę nie ma jednoznacznych opinii. Dzielą się wszyscy – eksperci, trenerzy, piłkarze, ludzie patrzący chłodno i obiektywnie.

Ja, porzucając animozje klubowe, tej jedenastki bym nie podyktował. Odległość pomiędzy piłką a zawodnikiem, ułożenie ciała De Sciglio i obecność tuż za jego ręką Vangioniego gotowego do „skasowania” akcji sprawiają, że należałoby to podpiąć pod nieumyślne, niekarane zagranie, które nie daje wielkiej korzyści. Ale sędzia w tej ekstremalnie trudnej sytuacji wydał inny werdykt.

Pozostawiając już samą decyzję – gdzie sięgają emocje, a gdzie powinien wchodzić zdrowy rozsądek? Otóż każdemu Milaniście, który przyjął wskazanie na jedenasty metr ze spokojem i z miejsca stwierdził: „No fakt, miał prawo, słusznie”… szczerze współczuję.

Wszyscy pokochaliśmy piłkę za to, że niesie nieprawdopodobne emocje. Kibicowanie raz doprowadza do szaleństwa, innym razem do dzikiej radości, a jeszcze niekiedy trzeba wylewać łzy i zduszać żal (no, my coś o tym wiemy). I kiedy w to wszystko wkrada się nuta rutyny, wyrachowania, zimnego patrzenia na sytuację w każdej sekundzie – jest źle.

Jest źle pod kątem trzymania tej pasji. Na co dzień pracuję jako dziennikarz i w przeszłości „robiłem” mecze, podczas których cały stadion czy cała hala eksplodowały z emocji, kiedy wszystko rozstrzygało się w ostatniej sekundzie, a atmosfera wśród zgromadzonych ludzi była wręcz piekielna. Tylko kiedy oni wszyscy płakali z radości, że udaje się coś zmienić w ostatniej chwili, ja… pomstowałem.

Bo musiałem zaczynać pracę od początku, kasować coś przygotowanego, zmieniać zamysł, reagować. Wtedy zawsze żałowałem, że nie mogę po prostu być na miejscu tych ludzi i niezmącony żadną troską zwyczajnie przeżywać emocje. I właśnie to daje mi Milan.

Szanuję wszelkie opinie na temat tego karnego i wszystkich innych wydarzeń wokół tego meczu. Przy tym ogromnie cieszę się jednak, że nie mam zdolności do racjonalnego myślenia pod wpływem emocji, jakie dostarcza mi mój ukochany klub. Bo po prostu wiem, jak wygląda to z perspektywy rutyny i zapewniam was – jeśli w nią nigdy nie wpadliście, to w nią wpaść nie chcecie.

Naprawdę, w tamtej chwili nie liczyło się, czy Juventus oddał milion strzałów na naszą bramkę przy naszym jednym i czy powinni wygrać ten mecz 15:0 a remisowali 1:1. Liczyło się to, że cierpiała nasza drużyna, instytucja, dla której wszyscy chcemy jak najlepiej.

O komentarzach przepełnionych nadzieją na liczne zawieszenie i potężną karę dla Carlosa Bakki nawet się zbytnio nie wypowiadam. Dopóki istnieje domniemanie niewinności, zawsze chcę bronić piłkarza drużyny, którą żyję 24 godziny na dobę i której kibicuje. A to domniemanie istniało tutaj od początku do końca. Nikt nie pokazał żadnych zdjęć, nie udowodnił niczego.

A jeśli media o czymś spekulują, to totalnie przykre wydaje mi się branie strony przeciwnika. Czy naprawdę łatwiej uwierzyć jest w winę swoich, mimo że jest ona równie możliwa co niewinność? Nie na tym polega kibicowanie. Przynajmniej moim zdaniem.

Na koniec już – cieszę się, że zespół pokazał charakter. Nie jest kolorowo, ale w wielu względach na pewno przyjemniej oglądać tych chłopaków niż chociażby te kilka przypadkowych band z ostatnich lat. Takie sytuacje, jak te po końcowym gwizdku, pokazują, jak bardzo im zależy. Tylko tyle i aż tyle. Mamy młody zespół, który nie traktuje występów w Milanie jako 90-minutowej roboty, po której można się rozejść. A tego brakowało choćby w tym piekle sezonu 2014/2015.

Te rozważania każdemu zostawiam pod rozwagę. Jednego jestem pewien. Dopóki Milan będzie mi przesłaniał oczy na tyle, że racjonalnie o nim będę mógł myśleć dopiero po upływie jakiegoś czasu od danego wydarzenia, dopóty będę szczęśliwy. Bo będę kibicem czującym pasję w sercu. Realnego życia wystarczy mi na co dzień.

„Czucie i wiara silniej mówi do mnie niż mędrca szkiełko i oko”. Tak, Adam Mickiewicz może pisał właśnie o kibicowaniu…

PS. Zawieszenie dla Bakki zawieszeniem dla Bakki, ale brak nawet jednej kolejki pauzy dla Bonucciego po sprzedaniu kopniaka Ocamposowi… Dobra, nieważne. Zapomnijmy o tym wieczorze.