Jak wiatr zawieje, jak będzie humor, jak spadnie deszcz, jak… Milan zagra. Czasami mam wrażenie, że zdecydowana większość z nas wyobraża sobie, że co tydzień stajemy na krawędzi życia i śmierci. Że jesteśmy świadkami walki o wszystko, być albo nie być, przetrwać albo zginąć. A to wcale nie jest w ten sposób.

Nie mogę oprzeć się wrażeniu, przeglądając komentarze na przestrzeni ostatnich tygodni, że wiele osób co tydzień widzi Milan w innym miejscu. Raz jesteśmy pewniakiem do zdystansowania Interu i zgarnięcia 4. miejsca, innym razem to już na pewno mamy pograne i sezon stracony. Wszyscy won! A całą sytuację napędza… jeden mecz.

Ustalmy dwie zależności. Nie spadniemy z Serie A z powodu remisu 1:1 z Pescarą i nie wygramy tej ligi dzięki zwycięstwu 4:0 z Palermo. A wielu kibiców zachowuje się właśnie w ten sposób – jakby to właśnie te jedne 90 minut miało zadecydować o kształcie wszystkiego.

Całą jesień znakomicie punktowaliśmy z szeroko pojętym „dołem”, dzięki czemu długo liczyliśmy się w grze nawet o Champions League. Długo, jak na ostatnie lata i kryzys, który wciąż nas trawi, bo realne szanse na podium przekreśliły dopiero problemy na przełomie stycznia i lutego.

Teraz, po remisie w Pescarze na początku kwietnia, nie brakowało głosów w myśl: „To koniec, po nas. Mamy co prawda przystępny kalendarz, ale nie umiemy grać z drużynami z dołu. Typowy Milan. Przez to nie ma szans na puchary”. I były to opinie wyciągnięte właśnie na podstawie tej Pescary. No bo jak inaczej? Jesienią wygraliśmy z: Pescarą, Palermo, Crotone, Empoli, Sassuolo, Bologną, Cagliari, Chievo i Sampdorią. A więc ta druga połówka tabeli, jak na poziom drużyny walczącej o miejsca 4-6, została wypunktowana wręcz optymalnie.

Po remisie w Pescarze – rozjechanie Palermo. I trochę znowu ze skrajności w skrajność. 4:0, trzeba tak zawsze, właśnie w ten sposób, dewastacja, pewnym krokiem do Europy. Tylko tu dochodzi szereg innych czynników.

W Palermo od dawna dzieją się takie cyrki, że oni sami nie wierzyli w utrzymanie chyba od października. Empoli, zauważając śmiały pościg Crotone, zrobiło sześć punktów na Fiorentinie i Milanie. Śmierć zagląda w oczy, walka o życie zobowiązuje. Zobaczycie w niedzielę – jestem przekonany, że czeka nas w Kalabrii niesamowita męka z rywalami w stylu wygłodniałych psów. Będę niesamowicie szczęśliwy, jeśli z tym typem nie trafię i będzie to przyjemna majówka.

Wracając jednak do meritum – nie zapominajmy, że każdy mecz to tylko jeden z 38 elementów, które składają się na cały sezon. A każdy z tych 38 elementów można rozłożyć na czynniki pierwsze wysuwając wiele wniosków.

Przeraża mnie narracja rozpaczy i wyrzucania wszystkich, kiedy notujemy jakąś wtopę. Cieszę się, że trzymam się od tego z daleka, bo – według mnie – wtedy kibicowanie nie miałoby sensu. Jednocześnie przy całej radości spowodowanej każdym dobrym wynikiem i miłym akcentem przestrzegam, że warto choćby na końcu swych uczuć zostawić te drobne pole do spokoju, nawet jeśli ma to nadejść dopiero po kilku dniach.

Kiedyś pisałem, że niesamowicie mnie cieszy, iż na racjonalizm zawsze muszę poczekać. Że emocje, radość i pasja w moim życiu kibica obejmują prowadzenie. I oczywiście to potwierdzam, ale jednocześnie zaznaczam rolę tego, co nadchodzi po poczekaniu. To zdrowe, by nie zwariować.

Nie dajcie ulec iluzji, że wszyscy są do wyrzucenia z klubu po 1:1 z Pescarą czy 1:2 z Empoli. Ale też nie twierdźcie, że warto ferować pozytywne wyroki po 4:0 z Palermo czy 3:1 z Chievo. Kibicowanie to gra emocji, ale oceniając cały sezon nie możemy sugerować się tymi kilkoma doznaniami. Musimy spojrzeć szerzej.

Pasalić nie jest beznadziejny po bezbarwnym występie z Empoli i nie jest mistrzem świata, kiedy się odnajdzie w polu karnym i strzeli bramkę. Bakki też nie trzeba wyrzucać z klubu, kiedy nie radzi sobie w kolejnej okazji, ale jednocześnie nie przeceniać go, kiedy zdobywa kolejnego gola.

Nie wiem, gdzie ostatecznie doprowadzi nas ten sezon, ale mam nadzieję, że w końcu do europejskich pucharów. A na to złoży się tak smutna porażka z Empoli, jak i regularne wygrane z innymi. Kto chce widzieć świat tylko w jednej perspektywie – będzie uaktywniał się tylko w konkretnym momencie. A wszystkim kibicom kochającym Milan i ceniących uczciwe podejście do sprawy życzę w maju dużo radości po wygranych, ale też spokoju i siły oczekiwania, kiedy nadejdzie taka potrzeba.