Dużo zdrowia.

Pewnie większość (ja też) życzy mu z głębi serca dużo siły i dużo zdrowia, nawet zdając sobie sprawę z tego, że to "pobożne życzenia" bo stan zdrowia naszego byłego trenera w dłuższej perspektywie się nie poprawi i można a wręcz trzeba spodziewać się, że będzie gorzej.

Niestety w życiu nic nie jest tak prawdziwe jak ból i cierpienie, przewrotne i nieco śmieszne jest jednak to, że dopiero kiedy to życie bardzo mocno nas doświadcza, dopiero wtedy, my ludzie zaczynamy dostrzegać to co w naszym życiu jest naprawdę ważne a przy okazji okazuje się które to osoby z naszego otoczenia są nam naprawdę bliskie. Niezliczoną ilość razy zupełnie bez powodu narzekamy, przeklinamy, wygrażamy, złościmy się, uderzamy z wielką siłą pięścią w stół... bo coś poszło nie po naszej myśli, przeważnie reagujemy gwałtownie zupełnie niepotrzebnie, z jakichś błahych, głupich powodów, nakręcamy spiralę autodestrukcji. W dużej mierze sami sobie odbieramy zdrowie przez naszą własną głupotę, brakuje nam dystansu i umiejętności nie ulegania i nie poddawania się negatywnym nastrojom, rzutującym na nas na poziomie behawioralnym (nasze zachowanie), szczególnie wtedy kiedy okoliczności nam nie sprzyjają. Skonfrontuj sobie tą konkretną sytuację, bardzo trudną i bolesną ale bardzo prawdziwą i autentyczną z sytuacją w której ktoś krzywo kopnie piłkę albo ktoś zawali i "przegra nam mecz" i przez to jest odsądzany od czci i wiary, równany z ziemią i odbiera mu się nawet prawo do nazywania się człowiekiem, wtedy właśnie widać ten infantylizm w kibicowaniu, bardzo krótkowzroczne jest taki zrzucanie bomby atomowej przy każdym potknięciu się, przy każdym niepowodzeniu, przy każdym wyzwaniu które nie realizujemy wedle naszych wyobrażeń. Warto się czasami zastanowić, co my zasadniczo robimy, po co i dlaczego.

Bardzo smutna wiadomość oby wszystko się dobrze skończyło i wracaj szybko na ławkę trenerską

Zdrowiej i wracaj silniejszy!