Niekwestionowana gwiazda Milanu w zakończonym sezonie Mike Maignan udzielił wywiadu dla La Gazzetta dello Sport. Pierwsze z zadanych pytań dotyczyło wygranego 19. scudetto. Oto co miał do powiedzenia Francuz: "Na początku była chęć spróbowania. Później mieliśmy mniej pozytywny okres, w którym prawie spanikowaliśmy. Ale porozmawialiśmy i wróciliśmy do ciężkiej pracy, mówiąc sobie, że to jeszcze nie koniec, wciąż jest wiele meczów do rozegrania. W kwietniu, kiedy Inter przegrał z Bologną zrozumieliśmy, że dla nich to już koniec, ponieważ teraz byliśmy skupieni już tylko na sobie. Przegrana w Pucharze Włoch z Interem 0:3 bardzo nas zmotywowała, bo mieliśmy nóż w zębach".

O relacjach z trenerem Piolim: "Czy dużo rozmawiamy? Na początku robiłem to z konieczności, bo to co robił Galtier w Lille było zupełnie inne. Rozmawiałem z trenerem, aby lepiej radzić sobie w pewnych sytuacjach. Dał mi wiele rad pod względem taktycznym, ale czasami proponuję mu różne pomysły i alternatywy. Fajne jest to, że można swobodnie porozmawiać z Piolim".

O współpracy pod okiem Didy: "Fakt, że Dida jest trenerem bramkarzy był dodatkowym bodźcem, bowiem wiedziałem, że praca u jego boku pozwoli mi się poprawić. Był jednym z najlepszych na świecie. Z technicznego i fizycznego punktu widzenia jesteśmy do siebie podobni, a to jest pomocne". "Kiedy go spotkałem pierwszy raz, zdałem sobie sprawę, że jest także skromną osobą, kochającą swoją pracę i pasjonująca się piłką nożną. Tak jak ja. Moja najbardziej zapamiętana interwencja w zakończonym sezonie? Powiedziałbym, że ta po strzale Luperto w meczu z Empoli na San Siro. Wcześniej rozmawialiśmy z Didą o tego rodzaju interwencjach, ale nasze zdanie było odmienne. Ale potem zastosowałem dokładnie jego rady i udało mi się obronić ten strzał. To rezultat naszej współpracy".

O zastąpieniu Gianluigiego Donnarummy: "Nigdy nie odczuwałem z tego powodu żadnego stresu, ponieważ moim celem nigdy nie było zajęcie miejsca Gigio, ale sprawienie, by o nim zapomniano. Przyjechałem do Milanu aby ciężko pracować i grać w piłkę. Potem, gdy praca jest wykonywana solidnie, czerpiesz z niej korzyści. Oczywiście wiedziałem, że nie zostanę wybuczany, ale w Milanie od razu poczułem się jak w domu, wsparcie kibiców jest niesamowite".

O kontuzji: "Głównie byłem tym sfrustrowany. Trudno było mi się z tym pogodzić. Zagrałem siedem meczów z kontuzją ręki i nie chciałem robić sobie przerwy, rezygnować z gry. Wolałem zastrzyki i różnego rodzaju maści, trenowałem tylko w przeddzień meczów. Po pewnym czasie ból jednak nie ustępował i zdałem sobie sprawę, że muszę o siebie zadbać. Specjalista, który śledził mój stan zdrowia w Milanie wyjaśnił, że ryzykowałem roczną przerwę. Przeszedłem więc operację, ale zrobiłem wszystko, aby wrócić jak najszybciej do gry. Siedzenie w domu, nie robienie niczego nie jest dla mnie, mam zbyt wiele celów. Więc wróciłem do gry po sześciu tygodniach, zamiast dziesięciu".

O Zlatanie Ibrahimoviciu i idolach: "Nigdy nie miałem żadnego idola. Ale znam wszystkich świetnych bramkarzy. Cenię Neuera, ale w moim pokoju jak byłem dzieckiem miałem plakaty Zidane'a, Ronaldinho, Gerrarda, Eto'o, a nawet Ibrahimovica". "Zlatan pochwalił moje mistrzostwo z Lille, ale wyjaśnił, że we Włoszech to zupełnie inna bajka, że w Milanie jest większa presja. Ibrahimović jest przykładem dla każdego. Podobnie jak ja, zacisnął zęby, żeby osiągnąć cel, tak jak obiecał. Mam nadzieję, że wkrótce do nas wróci".

O rasizmie we włoskim futbolu (biorąc pod uwagę, że Maignan i Tomori byli celem rasistowskich okrzyków po meczu z Cagliari): "To trwa od lat i nie będę ostatnim. Mam to szczęście, że jestem naprawdę wspierany przez Milan, ale są instytucje we Włoszech i w Europie, które nie przejmują się karaniem winnych. Samo narzekanie już nie wystarcza. To od nas, zawodników zależy, czy coś z tym zrobimy".