Zimowy rynek transferowy przeprowadzony przez Milan nie wniósł nic nowego w kwestii obsady środka pola. Krunić opuścił klub, a Reijnders pełni na boisku inną rolę. W drugiej części sezonu głównymi kreatorami gry będą Francuz i Algierczyk. Z Napoli pojawiają się na murawie razem - analizuje dziennikarz Marco Pasotto na łamach La Gazzetta dello Sport.

W przeddzień wyjazdu do Udine trener Stefano Pioli na konferencji prasowej powiedział: "Pozyskanie nowego pomocnika podczas zimowego mercato? Myślę, że jeśli będzie taka okazja, to wzmocnimy pomoc. Straciliśmy na długo Pobegę, Bennacer gra w PNA, odszedł Krunić. Wszystko zależy od okazji na rynku transferowym". Był wówczas 19 stycznia i najwyraźniej takie możliwości się nie pojawiły. W międzyczasie Algieria pożegnała się z Pucharem Narodów Afryki, a Bannacer - choć kontuzjowany - wrócił do Milanello. Reszta oczywiście się nie zmieniła: Pobega dalej leczy kontuzję, a Krunicia już nie ma w Milanie. Od teraz do końca sezonu wiele rzeczy skupi się na osobach Adliego i Bennacera. Mało tego: zawieszenie Reijndersa prawdopodobnie skłoni Piolego do wystawienia ich obu w meczu z Napoli. Od pierwszej minuty nic takiego wcześniej się nie zdarzyło.

System gry Milanu w sezonie 2023/2024 zmienia się pomiędzy 4-3-3 a 4-2-3-1, ale konkretna koncepcja nie ulega zmianie. Przed obroną Pioli ustawia zawodnika, którego zadaniem jest rozdzielanie gry. Klucze trafiły także do rąk Reijndersa (a w kilku sytuacjach nawet Musaha). Wróćmy jednak do Yacine'a i Ismaëla. Czyli dwa różne sposoby interpretacji ról. Najlepiej byłoby połączyć ich w jednego gracza. Pioli jednak musi z meczu na mecz ocenić, co będzie najodpowiedniejszym rozwiązaniem. Charakterystyka Francuza i Algierczyka jest inna. Isma porusza się płynnie między liniami, bardziej skupia się na grze, a kiedy dokonuje zrywów, staje się potężną taktyczną bronią. Przede wszystkim gwarantuje ostrożniejszą grę w fazie defensywnej. Yacine z kolei ma większe upodobania do przerzutów. Rozgrywa wiele mini-gier w ramach jednego spotkania, ale są momenty, w których się izoluje i znika ze sceny. Jest to jego prawdziwa pięta achillesowa: słaba gra bez posiadania piłki i nieprawidłowe ustawianie się na murawie. Są to błędy generowane przede wszystkim przez przyzwyczajenie do pozycji, która jest dla niego nowa.

Oczywistą przewagą Bennacera nad kolegą z drużyny jest tak naprawdę ugruntowana wiedza na temat pozycji, którą należy zająć, a przede wszystkim rodzaju gry, o jaką prosi trener. Ismaël zdecydowanie rozkwitł pod okiem Piolego, stając się (prawie) niezmiennym zawodnikiem środka pola. Adli z kolei został praktycznie "odkryty" na nowo w tym sezonie, dzięki swoim pierwszym bardzo dobrym występom, po których nastąpiły liczne wzloty i upadki. Na dane sezonowe obu zawodników wpływa oczywiście duża różnica w czasie gry (999 minut Adliego i 226 Bennacera) i trzeba przyznać, że ofensywna strona jest raczej skromna: jeden gol (Adli) i jedna asysta (Bennacer). Widać jednak większą precyzję podać Algierczyka (90,9% kontra 88,6%) i niemal równą średnią kluczowych podań i stworzonych okazji (0,6 i 0,65). W większości danych prowadzi Adli, a Bennacer stara się nadrabiać.