Milan ma najgorszą defensywę w Serie A i to wystarczy, aby włączyć syreny ostrzegawcze "Milanello, mamy problem!". Kilka dodatkowych liczb ze statystyk, pomaga zrozumieć problem. Oczekiwana liczba straconych bramek w pierwszych trzech ligowych meczach = 5,67. Oznacza to, że Rossoneri stracili mniej-więcej tyle goli, na ile zasłużyli. Średnia odległość oddawanych strzałów = poniżej 14 metrów (najniższy wskaźnik w Serie A). Dla porównania: każdy stracony gol przez Juventus i Napoli zaczyna się pięć metrów dalej. Ogromna różnica – analizuje Luca Bianchin na łamach czwartkowego wydania LGdS.

Lista winowajców nie jest skomplikowana. Jest za to długa i zaczyna się od Theo Hernándeza, Fikayo Tomoriego, Davide Calabrii i Emersona Royala: w jakiej kolejności każdy może zdecydować. Obowiązkowe jest jednak rozszerzenie go na inne pozycje: jest to po prostu kwestia zespołu, systemu. Jeśli Leão nie poradzi sobie bez piłki, jeśli Reijnders nie rozezna się w sytuacji, jeśli Fofana nie trafi w piłkę... system się załamie.

Latem Paulo Fonseca poprosił o zmiany w kadrze, w której poważnym problemem była obrona. Poprosił zespół o bycie bardziej agresywnym i zadbanie o element posiadania piłki, który można wykorzystać także w defensywie, aby kontrolować tempo meczu. Nie przyniosło to żadnego rezultatu lub niewielki, a Milan wydaje się być dziś zespołem pełnym zawodników, którzy ze względu na swoją charakterystykę i mentalność stwarzają wiele problemów w fazie defensywnej. Wszyscy pomocnicy, z wyjątkiem Fofany są lepsi w ataku niż grze bez piłki. Pozostali w składzie atakujący skrzydłowi, od Chukwueze po Leão, z częściowym wyjątkiem Pulisica, nie mają żadnego zastosowania w defensywie. Milan chce grać kompaktowo w obronie. Fonseca stara się utrzymać przewagę liczebną z tyłu, ale często mechanizmy zawodzą i obrońcy stają w obliczu sytuacji trzech na trzech, czterech na czterech.

Już wcześniej poruszano "rytuał straconych bramek". Prawie wszystkie z nich padły po dośrodkowaniu z prawej strony, czyli tej Calabrii i Emersona Royala. Błędy są jednak różne i dopiero mecz z Lazio umożliwił dokładniejszą analizę. Na zdjęciach: przypadek pierwszy - błąd indywidualny. Terracciano, gdy Milan prowadzi 1:0, przegrywa w polu karnym z Tchaouną i pozwala mu na zagranie głową. Milan przetrwał tylko dzięki temu, że zagranie głową było słabe i przewidywalne.

Kolejna sytuacja (nr 2). Tomori całkowicie pomija Castellanosa, a Dia znajduje go za sobą. Maignan ma tutaj problemy, częściowo dlatego, że Dia oddaje słabszy strzał, a częściowo dlatego, że Pavlović wybija piłkę niemalże z linii bramkowej.

Można poszerzyć analizę o bramkę Dii. Na początku akcji Chukwueze był zaskoczony kombinacją Nuno Tavares-Zaccagni na skrzydle, a Emerson Royal w bardzo wolnym tempie nie docenił niebezpieczeństwa, jakie niesie za sobą ta akcja. Sytuację można było naprawić, ale w środku pola Tomori nie zamyka jedynej możliwej linii podania dla Dii, który ostatecznie wyprzedził Pavlovicia.

Na koniec gol Castellanosa. Milan, gdy piłka dosięga Zaccagniego jest całkowicie pogubiony. Fofana nie zauważa ruchu Dii. Tomori nie kryje Nuno Tavaresa. W tym momencie wszystko się rozpada. Reijnders przepuszcza Tavaresa, a Castellanos przebija się między Pavloviciem a Terracciano. Ten stracony gol to symbol kryzysu całego zespołu.

Kiedy zaczynamy zdawać sobie sprawę, że wkrótce Milan będzie miał przed sobą Liverpool i Inter, pojawiają się dreszcze. Fonseca będzie musiał dużo popracować nad grą defensywy. Mentalność zespołu będzie musiała się zmienić. Niektórych pojedynczych wad nie da się usunąć w dwa tygodnie, ale można wiele poprawić. Przydatni zawodnicy z ławki? Matteo Gabbia był jednym z najlepszych zawodników Milanu od stycznia do maja. Może nie jest mistrzem, ale ma umiejętności, jest zaangażowany i ma ponadprzeciętną technikę. Na tle jego kolegów z drużyny z pewnością zasługuje na szansę.