Calabria, Kalulu, Tomori, Theo: między tymi, którzy odeszli, a tymi, którzy stracili optymalną formę, linia obrony, na której Milan zbudował ostatnie scudetto, już nie istnieje. I stało się to bardzo szybko – podsumowuje w artykule Marco Pasotto (LGdS).

Sprawa jest dość sensacyjna, ponieważ upłynął krótki okres czasu, a w praktyce dorobek techniczny został utracony. Co było okrętem flagowym zespołu? Bo warto pamiętać, że scudetto numer 19 przypadło Milanowi przede wszystkim dzięki defensywie. Inaczej mówiąc: w decydującym momencie, który pozwolił im sięgnąć po tytuł, Diavolo stracili zaledwie dwa gole w jedenastu meczach. A rozgrywki ligowe zakończyły się z najlepszą obroną (obok Napoli): 31 straconych goli, czyli średnio 0,8 na mecz. Linię obrony tworzyli Calabria, Kalulu, Tomori i Hernández. Nie sposób było sobie wyobrazić tak szybkiego rozpadu tej formacji. Kalulu i Tomori wydawali się parą środkowych obrońców, której przeznaczone było długie małżeństwo. Calabria grał z pewnością siebie godną mistrza i dumą chłopca wychowanego w Vismarze, a Theo, cóż... miał to "coś".

Dwóch z nich pożegnało się z zespołem. Kariera Calabrii w pewnym momencie zaczęła powoli, ale nieubłaganie podupadać. Dodatkowo obciążały go różne problemy fizyczne. Do tego stopnia, że był wygwizdywany przez San Siro, odsunięty na ławkę rezerwowych, zastąpiony nowymi nabytkami, wszedł na kurs kolizyjny z trenerem i został zdegradowany z funkcji kapitana do zwykłego szeregowego gracza. Aż w końcu okazało się, że nie będzie mu dane kontynuować kariery w klubie i zdecydował się na odejście do Bologny. Kalulu zamiast tego wybrał Juve. Gdyby to od niego zależało, nie odszedłby z Milanello, ale ubiegły sezon był wyjątkowo rozczarowujący. Francuz spędził większość czasu na leczeniu kontuzji i grał poniżej swoich standardów, gdy tylko miał okazję wyjść na boisko. Transfer, który również spotkał się z krytyką większości kibiców, zarówno dlatego, że Pierre zasilił bezpośredniego konkurenta w walce o Europę, jak i dlatego, że Francuz może grać również jako skrzydłowy i boczny obrońca. Trzecim z powodów jest fakt, że jego następca – Emerson Royal – rozgrywał mecze dalekie od zadowalających. Do tego stopnia, że w styczniu klub musiał dodatkowo zabezpieczyć się, pozyskując Walkera.

Z drugiej strony sezon Hernándeza jest największą zagadką Milanu 2024/2025. Najgorszym, odkąd Francuz pojawił się w czerwono-czarnych barwach, pod wieloma względami to wszystko jest niewytłumaczalne, a ostatni występ w meczu z Feyenoordem jest tego przykładem. Zawodnik, który był jednym z najlepszych lewych obrońców na świecie, już nie istnieje. Ewolucja jego kariery w barwach Rossoneri zabierze go z Mediolanu, prawdopodobnie już latem. Na koniec Tomori. Z całej czwórki jest tym, który w zasadzie oparł się najlepiej. Ale właśnie, mówimy o wytrzymałości, a nie o spokojnym murze, z jakim radził sobie z sytuacjami trzy lata temu. Anglik przeplata występy na wysokim poziomie z poważnymi wpadkami, a ponadto nie może znaleźć ciągłości gry nawet z Conceição. Dla przypomnienia – Anglik był również odsyłany do odejścia z klubu ostatniego lata i nawet podczas zimowego mercato.