Sandro Tonali po odbyciu rocznej dyskwalifikacji powrócił do gry w barwach Newcastle. Były zawodnik Milanu udzielił wywiadu na łamach La Repubblica, w którym opowiedział o swoim problemie i o tym, jak odnalazł wewnętrzny spokój po niełatwej drodze: "Mój styl życia był negatywny. Byłem zamknięty na wszystkich i to sprawiło, że zmieniłem swoje zachowanie: nawet z ludźmi, którzy mnie kochali i których ja kochałem. Byłem taki zarówno na obozie treningowych, jak i w domu, z przyjaciółmi i rodziną. Dziś na szczęście jestem inny" – mówi o sobie Tonali.

"Hazard? Nie pamiętam pierwszego postawionego zakładu. Stało się to nawykiem, gdy miałem 17-18 lat. A normalnością, gdy zaczęło mi to zajmować dużo czasu. Fakt, że odbywało się to online, przesłonił mi wszystko, zamknąłem się w swojej skorupie. Czy kiedykolwiek miałem świadomość, że staje się to nałogiem? Nie sądzę, żebym kiedykolwiek miał taką świadomość. Kiedy człowiek znajdzie się w takiej sytuacji, trudno go zapytać, czy jest chory. Zawsze powie, że nie. Nawet jeśli czuje, że tak nie jest. Nie może myśleć, że ma ten problem, więc ma tendencję do ukrywania go".

"W miesiącach, których pozostawałem poza boiskiem, spędziłem dużo czasu z psychologiem. Jego zadaniem było uświadomienie mi, jak upadłem. Zazwyczaj rozumie się to w momencie, gdy coś się traci: rodzinę, pracę, pensję. W moim przypadku jednak pieniądze nie uświadomiły mi, jak poważna była to sprawa. Powrót do zdrowia był trudny. Nie mogłem przyjmować konkretnych leków, ponieważ w 95% z nich, uzyskałbym pozytywny wynik testu antydopingowego, więc wszystko było podróżą mentalną: trwało to miesiące, z psychologiem i psychiatrą. Przed pierwsze dwa miesiące byłem oderwany od wszystkich, a potem wracałem do życia, trenując codziennie bez możliwości gry. Zdałem sobie sprawę, że płacę za to, co zrobiłem".

"Jak wyglądały pierwsze miesiące dyskwalifikacji? Przez pierwszy miesiąc podróżowałem między Włochami a Anglią. Nigdy nie byłem bliski depresji, ponieważ od razy pracowałem nad sobą. Trzy wywiady tygodniowo online i jeden osobiście w każdym miesiącu. Nie opuściłem żadnego. Zawsze rozmawialiśmy o dniu poprzedzających, z trzema konkretnymi zadaniami: jedno dotyczyło mojej osoby, drugie hazardu, a ostatnie było kompendium. 16 spotkań zorganizowanych przez FIGC odbyłem we Włoszech: przez pierwsze pół roku byłem w Bary, Rzymie, Florencji, Mediolanie, Weronie".

"O czym rozmawialiśmy podczas tych spotkań? Spotykałem się z młodzieżą z drużyn i sztabami. Młodzi zadawali mi pytania w stylu: kto jest najsilniejszym zawodnikiem, przeciwko któremu grałeś. Dorośli pytali o powody, dla których popełniłem pewne błędy. Najbardziej ekscytujące spotkanie? W Newcastle, w fabryce produkującej osłony do rur gazowych. Pojechałem tam, ponieważ hazard jest szeroko rozpowszechniony w Anglii. Byli ludzie, którzy kilka miesięcy po mojej dyskwalifikacji mówili mi: Przestałem obstawiać przez to, co ci się przytrafiło. Byli hazardzistami od lat. Pewien Włoch powiedział mi, że jako pracownik zarabia 2000 funtów miesięcznie, ale czasami musi wyrabiać nadgodziny, aby utrzymać rodzinę: za dużo pieniędzy przeznacza na hazard".

Na koniec rozmowy przenosiny do przeszłości i momentu, gdy był bliski przejścia do Interu oraz związkach z Milanem: "Zdarzyło mi się pomyśleć o tym, kiedy mogłem przejść do Interu. Nigdy tego nie zaakceptowałem: nie dlatego, że nie była to silna drużyna, ale nie byłbym w 100% szczęśliwy. Każdego dnia o tym rozmawiałem z moim agentem i wątpliwości były ogromne. To była góra, na którą nie miałem ochoty się wspinać. Telefon Paolo Maldiniego zmienił wszystko, uszczęśliwił mnie i powiedziałem: Albo idę do Milanu, albo zostaję w Brescii. Mój tata mi to przekazał, tę więź z Milanem. Kiedy transfer stał się faktem, poprosiłem Rino o pozwolenie na noszenie jego numeru 8".