W Casa Milan w pewnym momencie potrzeba stała się pilną koniecznością. Między Højlundem, który domagał się niemal całkowitych gwarancji na przyszłość, Vlahoviciem, który niezbyt chętnie chciał obniżyć swoje zarobki, Boniface, który pojawił się na badaniach z niezbyt zdrowym kolanem, a Harderem, którego Sporting nie chciał puścić – czas mijał, koniec okienka transferowego zbliżał się nieubłaganie, a Milan zaczął naprawdę bać się, że zostanie z niczym... Stąd też decyzja o gwałtownym przyspieszeniu w kierunku Nkunku i operacji wartej 37 milionów euro. Pakiet ofensywny Milanu będzie zatem składał się z Gimeneza, Nkunku, Leão i Pulisica, a także Saelemaekersa jako skrzydłowego z ciągiem na bramkę. Ale jak wyglądają hierarchie? Jak Allegri może ich ustawić? – analizują Luca Bianchin i Marco Pasotto na łamach La Gazzetta dello Sport.

3-5-2
Znaki zapytania nie dotyczą tylko aklimatyzacji Nkunku, ale po prostu systemu, który Allegri zamierza przyjąć. System 3-5-2 to obecna baza nowego Milanu, co jest jasne po meczu z Lecce. Saelemaekers w tej strukturze będzie pełnił rolę prawego wahadłowego, natomiast Leão, Pulisic, Nkunku i Gimenez będą rywalizować o dwa miejsca w ataku. Przy ustawieniu z dwoma napastnikami Allegri może sobie pozwolić na różne kombinacje. Dobra wiadomość jest taka, że po wielu próbach w ostatnich latach, Leão w końcu zaczyna robić właściwe ruchy, gdy gra w środku. Możliwość gry zarówno na skrzydle, jak i w środku zwiększa jego potencjał ofensywny. Do tej pory – z konieczności, a nie z wyboru – Allegri wystawiał dziwny duet: Rafa i Pulisic. Trudny duet, być może momentami nieco niejasny, ale z pewnością kreatywny i nieprzewidywalny. Gdy Leão był kontuzjowany, a Nkunku dopiero przychodził, Gimenez stał się punktem odniesienia. A co w przyszłości? Allegri przetestuje różne pary, zarówno na treningach, jak i w meczach. Leão i Nkunku to zawodnicy nieprzewidywalni, potrafiący stworzyć sytuację z niczego. Gimenez to jedyny klasyczny napastnik. Pulisic z kolei był najlepszym zawodnikiem zeszłego sezonu obok Reijndersa – najrówniejszym w formie. Atutem jest to, że teoretycznie każdy może grać z każdym. Zapowiada się wiele rywalizacji o skład i możliwa opcja B: trzech zawodników z przodu, Pulisic jako wahadłowy, a np. Leão i Nkunku w ataku. Bardzo oryginalne, ale wykonalne, zwłaszcza że Pulisic potrafi się poświęcić. Nie zawsze, ale w szczególnych sytuacjach – tak.

3-4-2-1
Mała modyfikacja tematu: Milan z tylko dwoma klasycznymi pomocnikami i trzema napastnikami. Bardziej ofensywna struktura niż te, do których przyzwyczaił nas Allegri. Logicznie rzecz biorąc, zobaczymy ją, gdy trener będzie chciał podjąć większe ryzyko, np. by przełamać defensywę rywala lub odrobić stratę. Więc jeśli z przodu będzie trójka, jak rozmieścić zawodników? Wydaje się, że Gimenez i Nkunku będą dla siebie alternatywami. To oni są "dziewiątkami". W hierarchii, biorąc pod uwagę obecne trudności Meksykanina i jakość Francuza, rozsądnie jest zakładać, że Nkunku zacznie odrobinę wyżej, choć Gimenez zna już Serie A. Trzeba jednak podkreślić, że to dwaj bardzo różni napastnicy. Santi lubi przebywać w polu karnym, podczas gdy Francuz naturalnie szuka przestrzeni. Nie jest klasyczną "dziewiątką". Wspólny punkt: żaden z nich nie jest mistrzem w grze tyłem do bramki i w podaniach do partnerów. Allegri więc będzie musiał nie tylko brać pod uwagę formę danego zawodnika, ale też cechy rywala przy wyborze, kogo wystawić.

4-3-3 (lub 4-2-3-1)
Ostatnia opcja to ta najmniej aktualna: powrót czteroosobowej defensywy, którą Allegri na razie odłożył na bok. Skład Milanu jednak sugeruje, że ta opcja wcześniej czy później wróci: są tylko czterej sprawdzeni stoperzy (plus Odogu i Bartesaghi), a na prawej stronie można rotować różnymi bocznymi obrońcami (De Winter, Tomori, Athekame). To struktury wymarzone, ulubione przez kibiców. W 4-3-3 wszystko byłoby niemal automatyczne – jak za czasów Piolego: Pulisic po prawej, Leão po lewej, a w środku jeden napastnik. Nkunku zresztą może zagrać wszędzie. Kluczem, jak zawsze, byłaby równowaga: Leão w takim systemie musiałby pracować dużo więcej bez piłki, niż robi to obecnie. 4-2-3-1 to opcja z pogranicza science fiction... i trudno ją sobie wyobrazić z Gimenezem na szpicy, Pulisicem po prawej, Nkunku jako "dziesiątką" i Leão po lewej. Allegri prawdopodobnie użyłby Saelemaekersa na jednym ze skrzydeł i może Loftusa-Cheeka jako ofensywnego pomocnika, by wykorzystać jego wejścia w pole karne. Prognoza na początek września: system 4-2-3-1 z Leão na boisku jest prawie nierealny. Ale w dniach, gdy Rafa będzie niedostępny – warto mieć tę opcję w zanadrzu, bo może się przydać.

A więc jak Milan zagra po przerwie reprezentacyjnej przeciwko Bolognie? Za wcześnie, by mówić z pełnym przekonaniem, ale można postawić hipotezę: 3-5-2 z Pulisicem i Gimenezem z przodu, pomimo lotów międzykontynentalnych. Nkunku nie ma jeszcze 60 minut w nogach, a Leão może nie być gotowy. Nie ma pośpiechu...