W ostatnich latach koszulka z numerem 9 w Milanie przekształciła się z symbolu chwały w przeklęty sztandar. Numer, który niegdyś należał do wielkich strzelców w historii Rossonerich, dziś przynosi więcej cieni niż blasku. Wśród płonących oczekiwań i błyskawicznych przygód, noszenie jej na San Siro stało się bardziej ciężarem niż przywilejem. Po odejściu Luki Jovicia, Rossoneri zostali pozbawieni "dziewiątki". Coś takiego nie wydarzyło się nigdy w ponad stuletniej historii klubu. Podczas gdy kiedyś trwał wyścig o jej zdobycie, dziś wydaje się, że dominuje strach przed udźwignięciem jej ciężaru – podsumowuje na swoich łamach La Gazzetta dello Sport.

Koszulka z numerem 9 Milanu przez długi czas była symbolem siły i dumy. Gloryfikowała każdego, kto ją nosił. Historycznie rzecz biorąc, numery w piłce nożnej służyły do rozróżniania zawodników na boisku: od 1 do 11 grali podstawowi, a numer 9 przypadał środkowemu napastnikowi – bohaterowi, którego zadaniem było pociągnąć drużynę za sobą dzięki swoim bramkom. Każda epoka miała swoich reprezentantów. Od lat 50. aż do końca lat 90., numer 9 nosili wielcy mistrzowie: Nordahl, Altafini, Sormani, van Basten, a to tylko niektórzy z nich. To właśnie oni sprawili, że numer 9 Rossonerich zyskał na znaczeniu.

Podążając dalej wzdłuż linii czasu, trafiamy na "rekina" Joe Jordana – bezzębnego Szkota, który w swoim dwuletnim okresie w Milanie przeżył zarówno spadek do Serie B, jak i natychmiastowy awans. Prawdziwym wzorem klasycznego napastnika stał się Mark Hateley, który z numerem 9 na plecach rozstrzygnął historyczne derby z Interem strzałem głową, przerywając sześć lat niepowodzeń. Połowa lat 80. to narodziny wielkiego Milanu Berlusconiego i Sacchiego: w tych latach piłkarze tacy jak Virdis i van Basten przemienili numer 9 w absolutną ikonę, zdobywając kluczowe bramki i sięgając po triumfy międzynarodowe. Nawet Boban nosił ten numer w finale Ligi Mistrzów w 1994 roku przeciwko Barcelonie, wygranym 4:0. Od 1995 roku w Serie A wprowadzono stałą numerację, a "dziewiątka" znalazła najbardziej prestiżowego właściciela – George'a Weaha: ikonę Milanu lat 90., autora niezapomnianych bramek, mistrzostwa i zdobywcy Złotej Piłki (1995).

Nadeszły lata 2000. – Gianni Comandini otworzył nowe tysiąclecie swoimi jedynymi dwoma golami dla Milanu, w historycznym 6:0 przeciwko Interowi. Później przyszedł Pippo Inzaghi, który przez jedenaście lat godnie reprezentował ten numer, strzelając również w finale Ligi Mistrzów. Ale od sezonu 2012/2013, gdy numer przejął Pato, koszulka weszła w niekończący się tunel. Od tego czasu nastąpiła długa seria niewypałów: Matri, Torres, Destro, Luiz Adriano, Lapadula, André Silva, Higuain, Piątek, Mandžukić, Giroud i Jović. Tylko Olivier, w ciągu trzech sezonów, zdołał przełamać klątwę, zdobywając ważne bramki i notując decydujący dublet w derbowym meczu o mistrzostwo. Latem Milan szukał nowego właściciela dla tej koszulki, która od lat nie odzwierciedla już swojej historii. Jak dotąd, nikt jej nie przyjął. Być może na razie to dobra rzecz...