Na życzenie Massimiliano Allegriego kadra Milanu została ograniczona do 22 piłkarzy (w tym 3 bramkarzy). To efekt świadomej strategii: brak europejskich pucharów pozwolił zawęzić grupę i skupić się na jakości, a nie na ilości. Jednak kluczowe może okazać się wykorzystanie w pełni uniwersalność wielu piłkarzy, którzy mogą występować na kilku pozycjach – podsumowuje La Gazzetta dello Sport.

Podczas letniego mercato pojawiło się kilka sprzecznych sygnałów. Przykładowo Igli Tare zapewniał jeszcze w czerwcu: "Rewolucji nie będzie" (wiemy jednak, jak się to skończyło). Natomiast jeden sygnał pozostał niezmienny – ograniczenie liczebności drużyny. Od początku Allegri jasno wskazywał, że nie chce grupy większej niż 22–23 graczy. Zadanie wydawało się trudne, zważywszy na dużą liczbę powrotów z wypożyczeń i piłkarzy znajdujących się poza projektem. Ostatecznie jednak udało się doprowadzić ten plan do końca i trener otrzymał dokładnie taką kadrę, jakiej oczekiwał. Powody tej decyzji są oczywiste: brak europejskich pucharów, a także chęć ograniczenia nadmiaru postaci, które w poprzednim sezonie częściej dostarczały kłopotów niż korzyści.

Dziś Allegri ma więc do dyspozycji 22 piłkarzy. Jest to liczba wyjątkowo skromna jak na drużynę z takimi ambicjami. W ostatnich pięciu latach Milan nigdy nie miał mniej niż 26 zawodników, a w sezonie 2022/2023 było ich aż 30. Teraz jest tylko 19 graczy z pola, co przy absencjach może stanowić poważne ryzyko. Wszystko zależy od kilku czynników: zdrowia piłkarzy, ich formy oraz jakości graczy wchodzących z ławki. Jeśli te warunki zostaną spełnione, kadra będzie wystarczająca. Jeśli nie – sezon może okazać się problematyczny. Zwłaszcza że jeden z zawodników (Jashari) pozostaje kontuzjowany, a dwóch kolejnych (Athekame i Odogu) dopiero zbierają pierwsze doświadczenia w Serie A.

Kluczem będzie elastyczność taktyczna. Allegri będzie musiał umiejętnie podnosić poziom poszczególnych piłkarzy i korzystać z ich zdolności do gry na różnych pozycjach. W defensywie liczba graczy się zgadza: sześciu środkowych obrońców daje komfort, dodatkowo Bartesaghi potrafi grać także na lewej stronie. Najwięcej pytań dotyczy jednak obu skrzydeł – na prawej stronie są tylko Saelemaekers i Athekame, na lewej Estupiñán i Bartesaghi. Zdecydowanie bardziej obiecująco wygląda środek pola. To właśnie linia pomocy jest największym atutem nowego Milanu. Modrić, Ricci i Jashari mogą pełnić funkcję registy, jak i mezzali, a obok nich dostępni są także Rabiot, Fofana i Loftus-Cheek. Tutaj opcji naprawdę nie brakuje.

W ofensywie głównym punktem odniesienia pozostaje Leão. Od jego zdolności do odnalezienia się w roli napastnika będzie zależało bardzo wiele. Pulisic i Nkunku mogą dodać drużynie fantazji i kreatywności, ale jedynym klasycznym środkowym napastnikiem pozostaje Gimenez, bez którego trudno wyobrazić sobie obecnie atak Rossonerich.