Wygrywa się i przegrywa jako drużyna – to kolejna sentencja z podręcznika perfekcyjnego trenera, z rozdziału o relacjach z mediami i z zespołem. Nie da się jednak zaprzeczyć, że radosny szał Milanu po derbach został wywołany przez absolutnych bohaterów, takich jak Mike Maignan i Christian Pulisic. Jeden broni, drugi strzela, a Massimiliano Allegri się uśmiecha: pozostaje przyczepiony do pozycji dających walkę o scudetto, cieszy się kolejnym cennym skalpem po tych zdobytych z Napoli i Romą. Jednak, poza popisami indywidualnymi, siła mentalna i fizyczna Rossonerich ujawniła się także tamtego wieczoru, jak zresztą przez cały początek sezonu.

Od bardzo dobrych do znakomitych
Aby zrównoważyć pewne braki kadrowe, Allegri zdołał podnieść poziom gry kilku zawodników, z bardzo dobrego do znakomitego. Można wskazać co najmniej czterech, nie chcąc przy tym wyrządzać krzywdy innym: Matteo Gabbia, Strahinja Pavlović, Alexis Saelemaekers i Davide Bartesaghi. Każdy ma inną historię: Włosi są wychowankami, Belg krążył po wypożyczeniach, Serb miał trudne początki po zakupie w 2024 roku, ale został i dziś jest podziwiany. Byłoby uproszczeniem mówić o luksusowych zadaniowcach, raczej o piłkarzach, którzy podnieśli poziom swojej efektywności wraz z poziomem całej drużyny.

Gabbia – co było widać nawet po prostych, lecz sensownych gestach – to lider, moralny kapitan. Nie opuścił ani minuty, jako jedyny w kadrze. Kontynuował rozwój psychofizyczny z poprzedniego sezonu, co zauważył także Rino Gattuso, który zresztą był w niedzielę na trybunach podczas derbów. Jego atuty to koncentracja i uwaga, a także wyraźna stabilność wewnętrzna, dzięki której odzyskał uznanie. Gabbia należał do zawodników mało docenianych latem, kiedy szukano doświadczonego środkowego obrońcy do trójki, na której nowy trener chciał oprzeć swoją podstawową formację.

Podobnie Saelemaekers: po dwóch wypożyczeniach (do Bologny i przede wszystkim do Romy, gdzie zanotował siedem goli i siedem asyst) miał zostać sprawdzony. Allegri uwierzył w niego od początku: jego bieganie i wszechstronność są przydatne, choć czasem trzeba poskromić pewne nerwowe odruchy, które zaburzają jego decyzje. Jednak Belg, z dwoma golami i dwiema asystami, stał się kolejnym nieoczekiwanym "nietykalnym".

Taktyczna broń Allegriego
Milan znalazł również taktyczną broń, przekształcając obrońcę wymagającego oszlifowania w zawodnika potrafiącego w tym sezonie już dwukrotnie zdobyć bramkę. Warto przypomnieć rajd (z golem) Pavlovicia przeciwko Romie, kiedy uparcie podążył za akcją po odzyskaniu piłki przez Milan we własnym polu karnym. To nie tylko instynkt, stoi za tym taktyczna swoboda, jaką trener daje mu w tego typu sytuacjach: wejście po skosie, by stworzyć efekt zaskoczenia.

Serb, kolejny niezawodny "żołnierz", zawsze w podstawowym składzie, wciąż dojrzewa. Ma 24 lata i według Maxa potrzebuje jeszcze co najmniej dwóch. Ale jako jedyny lewonożny stoper w kadrze szlifuje swoje atuty. W derbach z Interem sprokurował rzut karny, który mógł wiele kosztować, jednak jego ogólne występy są bardzo dobre. A gdy rusza do przodu niczym boczny obrońca o lekkim kroku, niemal zapomina się o jego podstawowym zadaniu: neutralizowaniu napastników rywali.

Talent z własnej szkółki
Bartesaghi natomiast to kolejny owoc akademii. Wychowanek i kibic Milanu od zawsze, teraz również milanista na boisku. Pierwsze derby w pierwszym składzie, w wieku zaledwie dziewiętnastu lat, przesunęły go wyżej w klubowej hierarchii. Lewy wahadłowy był częścią projektu Milan Futuro, ma jeszcze dużo do nauki, ale Allegri pokazał, że nie boi się powierzać mu odpowiedzialności. Bo wygrywa się i przegrywa jako drużyna, ale przede wszystkim pnie się w górę tabeli wtedy, gdy nie tylko Modrić czy Maignan, Leão czy Pulisic mogą być uważani za bohaterów.